Ik blijf problemen houden met het onderwijs van Een cursus in wonderen over de onwerkelijkheid van de wereld. De meeste mensen beseffen dat regeringen in de hele wereld niet eerlijk zijn, noch tegen elkaar, noch tegen hun eigen burgers. Als we ervan uitgaan dat de wereld zoals wij die ervaren slechts een droom is, voortgekomen uit schuld en aanval, volgt daar in principe uit dat elke daad van misleiding – elke leugen dus – niets anders kan zijn dan een illusie in de illusie. En aangezien de Cursus ons vertelt dat er geen rangorde is in illusies, maakt het dus niet uit of regeringen eerlijk zijn of niet, omdat de wereld waarover ze regeren sowieso een niet-bestaand maaksel van het ego is. Als Cursusstudent met een hardnekkige gehechtheid aan het idee van objectieve waarheid, ben ik blij met ieder antwoord dat duidelijk maakt hoe ik met dit soort problemen om moet gaan.
Antwoord: Het kan behulpzaam zijn om de twee niveaus te onderscheiden waarop de Cursus is geschreven. Jouw beschrijving verwijst naar Niveau Een – het absolute contrast tussen waarheid en illusie. Op dat niveau is alles wat in de wereld plaatsvindt illusoir. Dat zou einde verhaal voor ons moeten zijn. Maar omdat we te bang zijn om dat zonder voorbehoud te aanvaarden, en daarom blijven geloven dat de wereld werkelijk is – inclusief ons lichamelijke bestaan – en daar dienovereenkomstig op reageren, vervolgt Jezus het verhaal. Dat is Niveau Twee: Jezus die tot ons spreekt in termen van wat wij nog steeds denken dat werkelijk is, zelfs al weten we verstandelijk: “Er is geen leven buiten de Hemel” (T23.II.19:1). Begripvol en vriendelijk leert hij ons hoe we met ons leven in de wereld om moeten gaan, en hoe we het geloof dat we los van God bestaan ongedaan kunnen maken, in plaats van dat hardnekkig verdedigde geloof te versterken. Dat is de waarde van de ‘omkering van het denken’ in de Werkboeklessen en oefeningen.
Kunnen vertrouwen op de eerlijkheid van mensen is een normale behoefte, en als we daarvan uit konden gaan zou dit de spanning van het dagelijks leven in deze ongelooflijk complexe en uitdagende wereld aanzienlijk verlichten. Helaas worden we in dit opzicht vaker teleurgesteld dan ons lief is. Toch is dit, gezien de oorsprong van de wereld en haar bewoners, niet verrassend. De wereld is de projectie van een aanvalgedachte, voortgekomen uit een denkgeest die vastbesloten is te krijgen wat hij wil, bereid om daarvoor te doden, en zonder enige verantwoordelijkheid te nemen voor de ravage die daar het gevolg van is. Alles wat in deze wereld gebeurt komt voort uit die gedachte, daarom zegt Jezus dat de wereld “de uiterlijke weergave van een innerlijke toestand” is (T21.In.1:5). Uiteindelijk is alles hier gebaseerd op een leugen – de leugen dat de Eenheid van zuivere Liefde uiteen kan vallen in egocentrische, concurrerende individuen. De waarde van een sterke negatieve reactie op misleiding die we in anderen waarnemen, is de onthulling van misleiding in onszelf, zodat we deze kunnen vergeven.
De Cursus leert ons de wereld te zien als een klaslokaal, waarin de leerstof bestaat uit onze dagelijkse ervaringen en relaties. Onze doelstelling is het vragen om hulp bij het verplaatsen van onze aandacht van de wereld en het lichaam naar onze denkgeest, en vooral naar het doel van onze gedachten en daden, dat bepaald wordt door onze leraarkeuze. Dit is de ‘innerlijke toestand’ die aandacht nodig heeft. Op dit niveau is het dus onze taak om ons naar binnen te keren, en te onderzoeken vanuit welk denksysteem we denken en handelen: dat van het ego of dat van de Heilige Geest. Als we om hulp blijven vragen bij het opzijzetten van ons ego, zullen onze interacties in de wereld werkelijk behulpzaam worden bij het bereiken van het enige doel dat het nastreven waard is: hand in hand met iedereen huiswaarts keren.
Ons wordt nooit gevraagd om afstand te doen van onze normale rollen in de wereld als burgers, ouders, werkgevers, werknemers, enzovoort. Maar ons wordt wel gevraagd ontslag te nemen als onze eigen leraar (T12.V.8:3). Dit betekent dat we ons in onze identificatie met het egodenksysteem tot Jezus of de Heilige Geest moeten wenden, zodat zij ons kunnen helpen bij het definiëren van onze problemen en de oplossingen daarvoor. In de situatie die jij beschrijft kun je dit toepassen door al je oordelen en al je gevoelens van woede, wanhoop en slachtofferschap naar de egovrije liefde in je juist gerichte denkgeest te brengen. In dat heilig ogenblik, waarin je met je juist gerichte denken naar je onjuist gerichte denken kijkt, zul je automatisch weten of je al dan niet iets moet zeggen of doen. Je zult geen behoefte hebben om dingen te veranderen, zelfs als je jouw mening uit, of een groep ondersteunt die aan verandering werkt. Het belangrijkste wat Jezus ons probeert te leren is dat er, wanneer een gewenste externe verandering heeft plaatsgevonden, niets van waarde tot stand is gebracht zolang we innerlijk triomf voelen over het verslaan van de ‘vijand’ – hoe heilzaam die verandering voor de wereld ook moge zijn. “Vergeet niet dat de genezing van Gods Zoon het enige is waartoe de wereld dient. Dat is de enige bedoeling die de Heilige Geest erin ziet, en dus de enige die ze heeft. Totdat jij de genezing van de Zoon als het enige ziet wat je wenst dat door de wereld, de tijd en alle verschijningsvormen wordt volbracht, zul jij zowel je Vader als jezelf niet kennen” (T24.VI.4:1-3).
Dit is de juist gerichte benadering van elke situatie waarmee we in de wereld geconfronteerd worden. Hier moeten we naartoe groeien; dit moet onze enige motivatie worden bij alles wat we denken en doen.
Zie ook V#053 , V#455 , VV#484 en V#599 voor een bespreking van kwesties en principes die verwant zijn aan jouw vraag.
