Ik heb een mentale ziekte, wat betekent dat ik erg onstabiel ben. Ik begrijp dat een deel van mijn probleem in feite een onderontwikkeld ego is. Gedurende de eerste helft van mijn leven zocht ik intensief naar een geloof, waarschijnlijk grotendeels omdat ik mij onzeker voelde, en niet geïnteresseerd was in wereldse zaken. Nu lijkt het erop dat ik meer moet aarden, en ik vraag me af of het verstandig is om, gezien mijn problemen, mijn ego los te laten. Aan de andere kant voel ik me erg aangetrokken tot Een cursus in wonderen, en in het algemeen is hij heel begrijpelijk voor me. Mijn ontwikkelingsstoornis is op jonge leeftijd ontstaan, en sinds ik in een e-mail heb gelezen dat het onderwijs van de Cursus niet geschikt is voor kinderen, vraag ik me af of dit misschien ook voor mij geldt.
Antwoord: Aangezien het loslaten van het ego het einddoel is van het proces waar de Cursus ons doorheen leidt, en de focus, vooral in het begin, op het herkennen van het ego ligt, en op het loslaten van zelfveroordeling omdat we een ego hebben, kan de Cursus bijzonder behulpzaam zijn bij je genezing. Want juist omdat je probeerde boven wereldse zaken uit te stijgen, maakte je ze in je waarneming heel werkelijk. En dat versterkte je ego, dat de bron is van alle wereldse waarnemingen. Samen met de Cursus kun je nu gaan leren om zonder angst of zelfveroordeling naar je ego en alle uitdrukkingen daarvan te kijken.
Het is belangrijk om in gedachten te houden dat de Cursus nooit van je vraagt om iets op te geven, inclusief het ego, maar om te leren alles wat we in ons leven werkelijk hebben gemaakt, te gebruiken voor een ander doel – voor vergeving, in plaats van afscheiding, aanval, schuld en angst. Want het ego heeft de leiding over ons leven, op welke manier dan ook, totdat we leren dat we de keuze hebben om onze levenservaringen op een andere manier te gebruiken. Zolang we geïdentificeerd zijn met het ego, lijden we allemaal aan dezelfde ziekte: “Ziekte betekent waanzin, want alle ziekte is mentaal, en gradaties kent ze niet. Een van de illusies waardoor ziekte als werkelijk wordt gezien, is de overtuiging dat ziekte varieert in intensiteit: dat de mate van bedreiging verschilt met de vorm die ze aanneemt. Dit vormt de basis van alle dwalingen, want alle zijn het louter pogingen compromissen te sluiten door slechts een stukje hel te zien” (P2.IV.8:1-3; cursivering toegevoegd).
Gezien je ervaringen tot nu toe, is het verstandig om je niet te richten op de delen van de Cursus die het einde van het vergevingsproces beschrijven, en op die manier te proberen de stappen over te slaan waarlangs hij je wil leiden; stappen waarbij je rechtstreeks naar de lelijkheid van het ego kijkt zonder het serieus te nemen. Want dit is een centraal onderdeel van het proces om jezelf en anderen te aanvaarden, precies zoals we zijn op het punt waar we ons op het vergevingspad bevinden (T9.III.6:4). Dat is waar vergeving over gaat.
Wat de overeenkomst tussen jouw ontwikkelingsstoornis en de ontwikkeling van een kind betreft: als volwassene heb jij het voordeel na te kunnen denken over waar je was en waar je naartoe gaat. Waarschijnlijk zul je je meer in moeten spannen om het hoofd te bieden aan de wereld en haar eisen. Maar je beschikt over het vermogen tot zelfobservatie, en dat stelt je in staat om te herkennen wanneer je het ego hebt gekozen als een manier om de omgang met de wereld te vermijden en wat de prijs daarvoor is, zodat je, als je dat wilt, een andere keuze kunt maken.
