Ik heb een vraag over de metafysica van Een cursus in wonderen. Zoals ik de leer aanvoel, is het zo 1) dat we “thuis [zijn] in God en [dromen] van ballingschap ... ” (of de droom blijven herhalen en ons blijven identificeren met de droom die maar een ogenblik heeft geduurd en al lang geleden voorbij was), en 2) dat God niets over deze droom weet, omdat deze per definitie onwerkelijk is. Mijn vraag is of God weet dat er überhaupt een droom was, en dat wij – in de Hemel en thuis bij Hem – ons blijven bezighouden met die droom (door die te herhalen en ons ermee te identificeren), hoewel Hij geen weet heeft van alle intriges van zonde, schuld en angst van de droom zelf. Het beeld dat ik steeds weer krijg is dat we als het ware ‘missing in action’ zijn, thuis in de Hemel, maar niet ten volle daar – in slaap. Weet God dat we in slaap zijn, maar niet wat we in onze slaap dromen? Of zijn ‘wij’ een slapend deel van het grotere Zoonschap, waarvan het andere deel ‘volledig aanwezig’ is in het lied van het gebed met God.
Antwoord: Er is geen droom, de Zoon is nooit in slaap gevallen. Dat drukt het absolute non-dualisme van de Cursus uit, een non-dualisme dat geen compromissen toestaat. De Hemel (de werkelijkheid) is " een gewaarzijn van volmaakte Eenheid, en het weten dat er niets anders is; niets buiten deze Eenheid, en niets anders daarbinnen (T18.VI.1:6). Als zelfs maar een deel van het Zoonschap zou slapen, zou volmaakte Eenheid niet langer volmaakte Eenheid zijn; onvolmaaktheid zou samengaan met Volmaaktheid, en beperking met Heelheid. Vanuit het oogpunt van de Cursus is dit onmogelijk. Dus, hoe nederig makend en verbijsterend het voor ons ook is, het is een volstrekte onmogelijkheid dat de Zoon de Volmaaktheid van Zijn Vader en Bron niet voor eeuwig zou delen. Dus zeggen dat God er weet van heeft dat ‘een deel van het Zoonschap ‘in slaap’’ zou zijn, is werkelijkheid verlenen aan een dualistische toestand. Dat zou inconsistent zijn met het strikte non-dualisme van Een cursus in wonderen.
