Onlangs las ik alweer een artikel waarin besproken wordt of Een cursus in wonderen nu al dan niet daadwerkelijk door de ‘historische Jezus’ gedicteerd werd. Ik heb dit argument altijd 1) onbelangrijk gevonden en 2) het beschouwd als een klassiek voorbeeld van de dwaling ‘vorm tegenover inhoud’. Volgens mij, toen Helen en Bill overeenkwamen ‘een andere weg’ te vinden, kreeg Helen toegang tot het deel van haar denkgeest dat zuivere, ongevormde Liefde is. Maar Helen, die bang was voor die Liefde (wat we allemaal zijn), kon die alleen aanvaarden in een vorm waarmee ze zich op haar gemak en vertrouwd voelde. Haar belangstelling voor Jezus, speciaal in de context van het Katholicisme, en ook haar wetenschappelijke achtergrond bracht op natuurlijke wijze een ‘cursus’ voort met ‘Christelijke’ terminologie. Wat als Helen een Boeddhistische chef-kok was? Dan zou het document mogelijk een geestelijk ‘kookboek’ zijn geweest, gechanneld door de Boeddha. Dit is maar half als grap bedoeld. Het is voor mij een voortdurende waarschuwing om in gedachten te houden dat, alhoewel vorm belangrijk is, het niets meer is dan een middel tot een doel… de Liefde zonder vorm die erachter ligt. Hoe denk jij hierover?
Antwoord: Deze kwestie hebben we besproken in V#110 en V#156 , waar we het belang benadrukten om alles in de illusie als een symbool te beschouwen, en ook om onderscheid te maken tussen vorm en inhoud. Het is begrijpelijk dat een controverse is ontstaan over Jezus als de auteur van Een cursus in wonderen, omdat de boodschap en de leringen ervan radicaal verschillen van die welke in de Bijbel worden gepresenteerd. Ondanks dat blijven we trouw aan de inhoud ervan, als we deze verschillen niet gebruiken als een middel om de Cursus speciaal te maken, noch onszelf als Cursusstudenten. Aan dit thema wordt in onze publicaties regelmatig aandacht geschonken – misschien het meest prominent in een paragraaf van Hoofdstuk 17 van Een leven geen geluk, dat diep ingaat op de dimensie vorm/inhoud van Helen en haar relatie met Jezus. In feite is het hoofdstuk getiteld: ‘Helen en Jezus, de illusie en de werkelijkheid’. Onze onbewuste commitment aan de ‘heiligheid’ van een individueel lichamelijk bestaan is het belangrijkste struikelblok dat ons weerhoudt om voorbij de verering van vorm ten koste van inhoud te gaan.
