Onlangs is mijn kat, waar ik heel veel van hield, gestorven. Ik weet dat dieren een projectie zijn van de collectieve denkgeest, net zoals het zelf waarmee ik me identificeer. Ik neem dus aan dat de denkgeest van mijn kat en van mij verbonden zijn. Ik voel dat mijn kat probeerde langer te leven dan ze zelf wilde, alleen maar voor mij, omdat ze kon voelen dat ik echt van haar hield. Ik kan nu nog steeds haar aanwezigheid voelen en ze zegt me dat ze een vredige overgang gehad heeft en dat ze weet dat ik haar zo goed mogelijk probeerde te helpen. Er staat niets in Een cursus in wonderen dat mijn ervaring zou ontkrachten, of toch wel?
Antwoord: Nee, er staat niets in Een cursus in wonderen dat jouw ervaring zou ontkrachten. De Cursus vertelt ons herhaaldelijk dat denkgeesten verbonden zijn, en dit betekent alle denkgeesten. Het maakt niet uit of we in deze droom verschijnen als menselijke wezens of als dieren, we zijn allemaal fragmenten van dezelfde ene denkgeest die in slaap viel en een wereld droomde waarin we afgescheiden lijken te zijn van elkaar en van God.
Het lijkt erop dat de verbinding met je kat die je nog steeds voelt een grote troost voor je is.
Voor het geval je, zoals veel mensen die een huisdier hebben, de neiging hebt je schuldig te voelen over haar dood, laten we dan even kort naar deze kwestie kijken. Omdat huisdieren van ons afhankelijk zijn voor hun overleven, plaatst het bezit ervan ons in een rol die op die van God lijkt. Immers, ze lijken niet God nodig te hebben, maar ze lijken ons nodig te hebben. Helaas, samen met de rol van God die we in het leven van onze huisdieren spelen, komt het kwellende besef dat we niet tegen die taak opgewassen zijn en dat we hen zullen vernietigen – waardoor we onszelf onthullen als de moordenaars die we denken te zijn. Relaties met dieren (net als alle relaties) zijn over het algemeen beladen met schuld. En ja, gewoonlijk komt er wel een moment waarop we moeten beslissen wanneer en hoe ons huisdier zal sterven. Het zal moeilijk zijn je een trigger voor te stellen voor ontologische schuld die krachtiger is dan deze. Maar het is tevens een geweldige kans om je denken te veranderen.
De Cursus zegt ons dat het lichaam “leeft noch sterft”(T6.V-A.1:4) en dat “In het heilig ogenblik aan de voorwaarde voor liefde is voldaan, want [in dat ogenblik] zijn denkgeesten verbonden zonder dat het lichaam dat belemmert, en daar waar communicatie is, is vrede” (T15.XI.7:1). Het is duidelijk dat vanuit Jezus’ perspectief (buiten deze droomwereld) het lichaam niets is. Voor hem is het fysieke bestaan niet relevant voor de uitdrukking van liefde tussen denkgeesten.
Dus, hoe vreemd dat ook klinkt vanuit ons perspectief, de relatie met je kat is niet meer of minder werkelijk dan die was toen ze nog fysiek aanwezig scheen te zijn. Hoe dan ook, ze is niets meer dan een symbool in je denkgeest. En hoe dan ook, als je de hand van het ego vasthoudt wordt ze een symbool van schuld, maar als je de hand van de Heilige Geest vasthoudt wordt ze een symbool van liefde en vergeving.
Als ze je eraan herinnert dat je niet de macht hebt een ander te kwetsen en dat er een liefde in je denkgeest is die constant is en onaantastbaar blijft door gebeurtenissen in de buitenwereld, dan is dat heel behulpzaam. Laat haar je eraan herinneren dat, wat er ook tussen lichamen gebeurt, er niet één noot in het lied van de Hemel gemist zal worden. (T26.V.5:4)
Voor verwante artikelen over huisdieren, zie V#134 en V#340 .
