Sinds ongeveer drie jaar word ik geobsedeerd door de corruptie van onze regering en de armoede, terrorisme, oorlog enzovoort die Amerika heeft veroorzaakt. Deze obsessie heeft bij mij geleid tot gezondheidsproblemen. Ik vind enige troost in schrijven hierover en het bespreken van dit onderwerp met bepaalde mensen. Ik heb het gevoel dat ik hier, misschien, wel wat bij gebaat ben. Een cursus in wonderen leert ons met een glimlach te kijken naar wat we gedaan hebben, die zegt dat deze gedachten geen effect hebben op wie ik ben, en “Vergeving … is stil, en doet in alle rust niets”(WdII.1.4:1). Ken heeft ook gezegd dat een Cursusstudent best bij een situatie betrokken kan zijn, zoals een oorlog, en toch wat de Cursus ons leert in praktijk kan brengen. Het belangrijkste punt is welke leraar we volgen. Ik denk dat je antwoord op V#873 ook dit onderwerp behandelt, maar het is wel frustrerend.
Antwoord: V#509 en V#869 zijn ook behulpzaam bij deze kwesties. We zullen je in het kort een antwoord geven, zonder simpelweg onze vorige antwoorden te herhalen. De les is, zonder twijfel, een moeilijke, misschien wel de moeilijkste van allemaal. De Cursus toepassen betekent in staat zijn corruptie en oneerlijkheid enzovoort te zien en het oneens te zijn met de politici, en tegelijkertijd te erkennen dat deze leiders deel uitmaken van hetzelfde Zoonschap als jij en ieder ander. Compassie hebben voor de ‘slachtoffers’ van onrecht en niet voor de ‘daders’ is toegeven aan de egoversie van compassie en rechtvaardigheid. En het onvermijdelijke resultaat hiervan zal altijd conflict, schuld en onvrede zijn. Uitsluiting vraagt een heel hoge prijs ten koste van onze innerlijke vrede omdat het een ontkenning van de waarheid en werkelijkheid is. De Liefde van God is alomvattend, en daarom, als een weerspiegeling van deze Liefde, omvat Jezus iedereen in zijn Liefde, zonder uitzondering. Hij vraagt ons hetzelfde te doen, zodat we uiteindelijk weten wie wij zijn als Gods Zoon:
“Kom daarom tot mij, en verneem de waarheid die in jou is. De denkgeest die wij delen wordt door al onze broeders gedeeld, en wanneer wij hen waarachtig zien, zullen zij genezen zijn.[..] Je kunt het Zoonschap alleen als één geheel waarderen. Dit maakt deel uit van de wet van schepping, en regeert bijgevolg alle denken” (T7.V.11.1-2, 7-8).
Dit is ook het centrale thema van Ken’s boek The Arch of Forgiveness, waarin hij zegt: “Als jij in gedachten Jezus ziet als totale liefde en onschuld, in wie de schittering van Christus’ Licht schijnt, moet je bereid zijn diezelfde gedachte te delen met hen die het kwaad, de duisternis en zonde van het ego schijnen te belichamen. Als het licht van Christus niet in iedereen schijnt, schijnt het in niemand” (pag. 13; dit is ook het thema van een audio set en het artikel van september 2004 in The Lighthouse, beide getiteld “The Arch of Forgiveness”).
De enige manier om dit te doen is te proberen voor een ogenblik boven het slagveld uit te stijgen, voorbij de waarneming van slachtoffers en daders (T23.IV). Dan zul je zien dat iedereen dezelfde kwelling ondergaat van het gevoel verweesd te zijn en hopeloos gestrand op een plaats die niet thuis is. Dit is de inhoud in de denkgeest van iedereen, regering en militaire leiders, de zogenaamde schurken, de schijnbaar onderdrukten, en ieder ander. De herinnering van ons glorieuze Zelf als Christus bevindt zich ook in iedere denkgeest, maar dit zal verborgen blijven door de beslissing zelfs maar één persoon te veroordelen of uit te sluiten. Dat is het belang dat het ego heeft bij het hebben van vijanden – we worden gescheiden gehouden van elkaar en van onze denkgeest, waar we zowel de gedeelde pijn delen als de herinnering aan de liefde die ons met elkaar verbindt als de ene Zoon van God. Woede en beschuldigingen zijn dus heel doelgericht – ze zijn het gevolg van onze keuze in een staat van afgescheidenheid te blijven, maar lijken het gevolg te zijn van het gedrag van iemand anders: de corrupte onbekwame leiders; de onverschillige, egoïstische burgers, etc.
Jezus nodigt ons uit te kijken naar de prijs die we betalen voor het vasthouden aan de woede waarvan we het gevoel hebben dat die zo gerechtvaardigd is, en ons dan op een zeker moment af te vragen of die het waard is. Hij verzekert ons dat het aanvallen van anderen door veroordeling niet zondig is; maar het is waanzin en, het belangrijkste, het is niet werkelijk onze wil (T23.IV.3:3, 4:6). Het ego probeert ons ervan te overtuigen dat we ons gerechtigd kunnen voelen anderen aan te vallen zonder onszelf te kwetsen:
“Want het is de fundamentele leerstelling van het ego dat jij ontsnapt bent aan wat je anderen aandoet. Het ego wenst niemand het goede toe. Maar zijn voortbestaan hangt af van jouw geloof dat jij gevrijwaard bent van zijn kwade bedoelingen. Het geeft dan ook de raad dat als je zijn gastheer bent, het jou in staat zal stellen zijn woede naar buiten te richten, en jou aldus te beschermen. En zo begeeft het zich in een eindeloze keten van speciale relaties, die niet lonen, uit woede zijn gesmeed en slechts één waanzinnig geloof zijn toegewijd: dat hoe meer woede je buiten jezelf investeert, des te meer je in veiligheid verkeert”(T15.VII.4:2-6).
Jezus vraagt ons dus samen met hem te kijken naar deze inhoud in onze denkgeest, zodat we het denksysteem dat we hebben gekozen om ons mee te identificeren herkennen, en dan in alle eerlijkheid zijn waarde te evalueren in het licht van het denksysteem van vergeving dat hij aanbiedt. Waarom zouden we onze vergeving en liefde zelfs maar aan één persoon onthouden wanneer we eenmaal beseffen dat we daardoor onszelf uitsluiten van de liefde en vrede van de Hemel? Dat is de vraag die hij ons op de voorgrond wil laten houden in onze denkgeest, samen met zijn verzekering dat we hem niet kunnen verdrijven wanneer we toch willen blijven vasthouden aan onze woede en grieven. Zijn liefde voor ons wordt niet aangetast door onze keuze voor waanzin.
