Je moedigt mensen vaak aan wanneer ze zich ongemakkelijk of depressief voelen om - terwijl ze met de Cursus werken - een of andere vorm van counseling of psychotherapie te zoeken om terug te kunnen gaan naar de werkelijke bron van deze onrust, de schuld in de denkgeest. Hoe kan een psychotherapeut dit bewerkstelligen?
Antwoord: Ik denk dat je dit niet goed hebt begrepen. Therapie is te vergelijken met een goede aspirine of een andere vorm van medisch ingrijpen, of een meditatieve wandeling in het bos. Het is allemaal magie, maar op het niveau van de wereld kan het erg behulpzaam zijn. En dus kan het soms, als mensen worstelen met diverse levenskwesties, heilzaam voor hen zijn de mogelijkheid te hebben een ander perspectief, in termen van de wereld, te krijgen op wat er met hen aan de hand is, om misschien wat technieken te leren die hen in staat stellen los te komen of vrij te worden van hun pijn. Maar het is niet zo dat de therapeut iets voor de patiënt bereikt. De therapeut kan verwijzen naar of zelfs helpen met het openen van deuren, maar het is de beslissing van de patiënt of cliënt om door deze deuren heen te gaan.
Zo kan het dus gebeuren dat een therapeut een patiënt helpt met het blootleggen van diep begraven bronnen van schuld, verborgen in de duistere hoeken van de denkgeest van de patiënt, maar in bijna alle gevallen zullen deze nog steeds verband houden met herinneringen uit dit leven. Het is in de meeste gevallen zeer onwaarschijnlijk dat de therapeut de patiënt zal helpen in contact te komen met de ontologische schuld, want dat is niet zijn doelstelling. Noch is dat noodzakelijk voor het doel waarvoor therapie wordt aanbevolen aan sommige vraagstellers op dit forum. Als de therapeut open en niet-oordelend is, en de bereidheid heeft zich met de patiënt te verbinden in het vinden van een betere manier om met de psychologische en emotionele problemen om te gaan, is dat genoeg (P2.II.8; P2.V.4; P3.II.6). In die openheid die aan de patiënt wordt geboden ligt de mogelijkheid tot verbinding en genezing, als de patiënt bereid is en ervoor kiest dit te aanvaarden.
En de patiënt kan de therapiesessies gebruiken om projecties te identificeren van de verborgen ontologische schuld, ongeacht het bewustzijn of de intentie van de therapeut, die misschien wel niets weet en ook niets hoeft te weten over Een Cursus in wonderen. Het is uiteindelijk de patiënt die beslist welk doel alles in zijn of haar leven zal dienen, en als de patiënt enig begrip heeft van het doel en de toepassing van de principes van vergeving in de Cursus kan iedere situatie, met inbegrip van maar niet beperkt tot therapie, dat doel dienen.
