Ik heb al zolang naar een beetje vrede verlangd, naar een beetje liefde in mijn leven, en ik ben zo verdrietig. Ik ben zo hard voor mezelf en ik weet niet hoe ik anders moet zijn. Ik probeer zo goed te doen wat de Cursus zegt, over het kijken met Jezus naar het ego. Dat heb ik vandaag opnieuw gedaan en ik las een antwoord dat je aan iemand schreef (vraag V#387 ) over hoe ze, als ze zich met hun ego vereenzelvigen, Jezus’ leiding moeilijk kunnen horen, laat staan die aanvaarden en volgen. Ik zou wel willen dat ik kon zeggen dat ik me niet langer met mijn ego vereenzelvig, maar dat is niet zo; is er toch hoop voor mij? Ik probeer geen gemakkelijke uitweg te vinden. Ik geloof dat elk woord in Een cursus in wonderen waar is. Ik wil dat het werkt, ik wil mijn zelfhaat en mijn angst en schuld loslaten. Wat stel je voor dat ik doe?
Antwoord: In de eerste plaats is het nodig dat je leert mild met jezelf om te gaan. En dit begint met jezelf precies daar te aanvaarden waar je bent, vereenzelvigd met je ego, terwijl je je ongelukkig, ellendig, alleen en gefrustreerd voelt, en vol schuldgevoelens en zelfhaat zit. En deze oprechte zelfaanvaarding kan een van de moeilijkste dingen lijken die je in de wereld moet bereiken, want we denken dat als we zulke gevoelens hebben, we iets moeten doen om die te veranderen, alsof de gevoelens het probleem zijn. Maar dat zijn ze niet – ze zijn alleen het gevolg. Het werkelijke probleem is dat we ons willen voelen zoals we ons voelen, en dus zeggen dat we ons anders willen voelen is de macht van onze denkgeest ontkennen die er in de eerste plaats voor gekozen heeft zich zo te voelen. We geloven nog steeds dat uiterlijke omstandigheden, zoals gebrek aan liefde in ons leven, er de oorzaak van zijn dat we ons zo voelen. En dus blijven we wachten tot de uiterlijke omstandigheden veranderen, ongeacht hoezeer we denken dat we bereid zijn in onszelf naar het antwoord te kijken.
De volgende stap is jezelf afvragen waarom je je zou willen voelen zoals je je voelt. Geloof het of niet, maar we vinden allemaal een zekere troost in onze zogenaamde slechte gevoelens. Ze zijn heel vertrouwd, en een groot deel van onze identificatie is met deze gevoelens verbonden. Wie zou ik anders zijn zonder mijn droefheid en zelfhaat en wanhoop? En als ik ervoor kies pijn te blijven lijden en wanhopig te blijven, hoe kwaad kan God dan echt op me zijn omdat ik mijn ellendig leventje van Hem gestolen heb. Nu zijn deze gedachten over het algemeen niet bewust, maar niettemin dwingen ze ons ertoe bij onze beslissing te blijven om ons ongelukkig te voelen, tot we ons er meer bewust van worden. Dus nadat je begint te aanvaarden hoe je je voelt zonder te proberen je gevoelens te veranderen, kun je om hulp vragen om in te zien dat deze gevoelens werkelijk jouw keuze zijn. Je daar bewust van zijn duurt mogelijk maar een ogenblik, of het kan je treffen als een donderslag bij heldere hemel, jouw aandeel is alleen maar bereid zijn dit aan de oppervlakte te laten komen. Het zijn werkelijk heel dwaze gedachten, maar zolang we ze begraven houden, kunnen ze heel donker en serieus lijken.
Wist je dat je werk met de Cursus op deze manier gedoemd is om te mislukken? Het antwoord op vraag V#387, dat zegt dat het moeilijk is om Jezus te horen wanneer je met je ego vereenzelvigd bent, doet jou de conclusie trekken dat je hem alleen zult horen wanneer je je niet langer met je ego vereenzelvigt. Dat is niet wat dit antwoord zegt – het zou een zo goed als onmogelijke, hopeloze staat zijn, die je probeert te bereiken – want het zou betekenen dat je Jezus alleen zou kunnen horen wanneer je zijn hulp niet langer nodig hebt! Het antwoord op vraag V#387 betekent alleen maar dat je zult schommelen tussen momenten dat je je met je ego vereenzelvigt en Jezus mijlenver verwijderd lijkt, en momenten waarop je je tijdelijk niet meer met je ego vereenzelvigt, en in staat bent er zonder oordeel naar te kijken. Op zulke ogenblikken zal Jezus’ hulp beschikbaar zijn, tot je weer angstig wordt en zijn liefde wegduwt. En het kan alleen je ego zijn dat ontkent dat je ooit Jezus’ liefde en leiding hebt ervaren.
De Cursus is niet iets waaraan je hard zou moeten werken. Jezus vraagt alleen een beetje bereidwilligheid van ons, en die bereidwilligheid is eenvoudig bereid zijn om te kijken naar wat we gekozen hebben en in ons leven tot werkelijkheid wilden maken, zonder onszelf voor deze keuze te veroordelen. Als we met Jezus naar onze dwaze keuze voor het ego kijken, zullen we in staat zijn met hem te glimlachen om onze dwaasheid, en in die momenten zullen de gevolgen van onze keuze voor schuld, zonde en pijn gewoon verdreven worden. Het is echt zo eenvoudig, en alleen onze eigen weerstand zorgt ervoor dat het zo moeilijk lijkt, omdat we niet willen geloven dat we liefde waardig zijn.
