Ik worstel met het denkbeeld “Vecht niet tegen jezelf” (T30.I.1:7) uit Een cursus in wonderen. Het lijkt erop dat het ego beslist geen van zijn overtuigingen gemakkelijk los wil laten, dus ik vind ik moeilijk om dit te aanvaarden – zoals ik nu ben. Wanneer ik er klaar voor ben zal ik beter in staat zijn om een heiliger visie te omarmen. Wat moeten ouders van een gehandicapt kind doen, die dat als een enorme last zien en zich daardoor overweldigd voelen? Ik besef dat zij in een gevorderd stadium van ontwikkeling het wonder hierachter kunnen zien. Maar wat als ze ervoor knokken om zover te komen, en het eenvoudigweg niet kunnen? Je kunt een kind niet wegdoen.
Antwoord: Het gevoel met een overweldigende verantwoordelijkheid belast te zijn, zoals je beschrijft, kan worden verlicht door de huidige situatie als een klaslokaal te zien waarin je kunt kiezen van welke leraar je les wilt krijgen. Je kunt met het ego als leraar doorgaan en in dat geval zul je altijd geneigd zijn jou en je kind in een relatie van slachtoffer en dader te zien, doordrenkt met conflicten en opofferingen. Echter, met Jezus als leraar kun je dit zien als een kans om te leren dat de vrede binnenin jou hierdoor niet kan worden aangetast, noch door enige andere externe omstandigheid. Dat zou het ideaal zijn waarnaar je streeft, zonder je huidige gevoelens van het tegendeel te ontkennen. Dit proces houdt in dat je jouw waarnemingen en gevoelens van frustratie, ongeduld en slachtofferschap naar zijn liefde brengt. Daar weet je dat er van je gehouden wordt en dat je geaccepteerd wordt zoals je bent. Zijn liefde velt geen oordeel over je – liefde en veroordeling sluiten elkaar uit – en zo leer je om niet over jezelf of je kind te oordelen. Het is niet verkeerd deze gevoelens te hebben, en het betekent niet dat je de Cursus te kort doet. Geduld met jezelf weerspiegelt de zorgzame zachtmoedigheid van Jezus, die weet dat het ego uiteindelijk niets is. Daarom moeten we door de aanvallen van het ego niet van streek raken.
Deze houding van zachtmoedigheid kan je ertoe brengen hulp te zoeken bij het verzorgen van je kind, zodat je misschien wat tijd voor jezelf hebt zonder de spanning van de omstandigheden. In stressvolle omstandigheden blijven wanneer verlichting mogelijk is brengt geen bijzonder spiritueel voordeel. Het is heel normaal om verlichting te zoeken van omstandigheden die emotioneel en lichamelijk veel van je vergen, net zoals je bij een verstuikte enkel of verbrande vingers verlichting zou zoeken van pijn. In feite moedigt Jezus een dergelijke aanpak aan als we de spirituele ladder opgaan (zie T2.IV.4-5). Het volgen van deze zachtmoedige aanpak helpt je om de verleiding te vermijden “tegen jezelf te vechten”.
