Ik ben grootgebracht met het geloof dat God almachtig en alwetend is, en alles kent wat bestaat, wat geweest is, en wat ooit zal zijn. Dus voordat God de wereld schiep moet Hij geweten hebben wat er precies ging gebeuren – wie naar de hel zou gaan en wie niet. Dus als Een cursus in wonderen zegt dat de wereld een droom is die ik verzin, is dan wat ik schreef slechts mijn egostrategie om God en niet mijzelf voor mijn zonde verantwoordelijk te houden; om te zeggen dat ik geen zondaar kan zijn omdat ik eigenlijk nooit echt een keuze had, daar het allemaal in Gods Denkgeest was voorbestemd? Dus wanneer ik voor God sta om geoordeeld te worden en mijn naam niet in het boek des levens staat, dan kan ik, voordat ik in het vagevuur geworpen wordt, dit als mijn verdediging bij God naar voren brengen, om verdoemenis te vermijden of dat tenminste te proberen. Maar als God alles van tevoren weet, dan is God machteloos om de toekomst te veranderen en kan Hij niet almachtig zijn. Is dit mijn ontsnappingsclausule om een denkbeeldige straf van God te vermijden; de poging van mijn ego om onschuldig te zijn, om zichzelf of mij als slechts onschuldig slachtoffer te zien, helemaal niet verantwoordelijk voor zijn eigen zonde, en de schuld op God af te schuiven en niet op mezelf?
Antwoord: Je kunt, zoals je zegt, simpelweg naar wat je hebt beschreven kijken als inspanningen van je ego om de schuld buiten jezelf af te schuiven op een onbillijke God die slachtoffers maakt, als je deze kennelijke tegenstellingen opmerkt, maar niet serieus de basisveronderstellingen die je als kind scheen te leren in twijfel trekt. Maar je kunt ook naar wat je denkt kijken als het begin van een besef vanuit een juist-gericht denken dat er iets mis is met dit traditionele Godsbegrip dat in de meeste religies van de wereld te vinden is, waar God de Schepper is van de wereld, Die jou hier samen met alle anderen neerzette. Want in dit traditionele beeld zitten enkele logische tegenstrijdigheden van een oneindige en volmaakte God als Schepper van een eindige en onvolmaakte wereld, die velen van de grootste religieuze en spirituele denkers en filosofen door de eeuwen heen niet met elkaar konden verzoenen.
De Cursus is onder de geestelijke stromingen van de wereld relatief uniek met de bewering dat God niets te maken heeft met en op geen enkele manier verantwoordelijk gehouden kan worden voor de beperkte wereld van tijd en ruimte – een aantal van de gnostische leringen van tweeduizend jaar geleden stond op hetzelfde standpunt en presenteerde argumenten net zoals die jij hierboven gaf (zie voor een uitgebreide presentatie van deze vraagstukken zoals gevonden in de westerse spirituele traditie, Kenneth Wapnicks boek Love Does Not Condemn: The World, the Flesh, and the Devil According to Platonism, Christianity, Gnosticism, and A Course in Miracles). En natuurlijk gaat de Cursus een stap verder met te beweren dat deze wereld een illusie is en in werkelijkheid niet bestaat (bijv. WdI.132.6:1-3), ondanks onze ervaring van het tegendeel.
Als er een of andere kracht bestond, persoonlijk of onpersoonlijk, buiten onze eigen denkgeest, die verantwoordelijk gehouden kon worden voor enig aspect van de wereld en onze ervaring daarin, dan zouden we inderdaad slachtoffer zijn. Maar het standpunt van de Cursus in deze is compromisloos en wordt aan het begin van het Werkboek duidelijk gepresenteerd: “Ik ben niet het slachtoffer van de wereld die ik zie” want “Ik heb de wereld die ik zie bedacht” (WdI.31, 32). En dus staat het in het onderricht van de Cursus centraal dat noch God, noch Jezus noch de Heilige Geest in de wereld of in onze denkgeest kan ingrijpen (bijv. T2.VII.1:4-6). Want als zij dat zouden kunnen zouden wij voor onze ervaring geen volledige verantwoordelijkheid hebben, en zouden wij ons terecht slachtoffer kunnen voelen door hun falen om in te grijpen. Het is het doel van de Cursus om aan ons bewustzijn het vermogen van de denkgeest terug te geven om te kiezen, en niet buiten onszelf te zoeken om iemand anders te vinden om hetzij de schuld te geven of om iets af te smeken.
In woorden van de Cursus zelf: “Laten we vandaag werkelijk nederig zijn, en wat wij gemaakt hebben aanvaarden voor wat het is. De macht om te beslissen is aan ons. Besluit slechts je rechtmatige plaats als medeschepper van het universum [geest] te aanvaarden, en alles wat jij denkt gemaakt te hebben [de wereld, lichamen] zal verdwijnen. Wat dan in jouw bewustzijn oprijst, zal alles zijn wat er ooit was, voor eeuwig zoals het nu is. En het zal de plaats innemen van alle zelfmisleiding, die alleen maar werd voortgebracht om zich het altaar toe te eigenen gewijd aan de Vader en de Zoon. (WdI.152.8)
