Er komt bij ons een studiegroep van Een cursus in wonderen samen. Onlangs vroeg iemand mij dringend om zich te mogen aansluiten bij de groep van de vrijdagavond en ik stemde ermee in. Een van de oorspronkelijke leden van de groep was er fel tegen om deze nieuwe persoon toe te laten. Deze persoon zei dat ze geleid werd door de Heilige Geest en dat ze voelde dat het de intimiteit van de huidige groep zou vernietigen. Het is niet de eerste keer dat de Heilige Geest wordt gebruikt om een standpunt te verdedigen en ik blijf dat verwarrend vinden. Ik vind het moeilijk om dit groepslid te vergeven omdat ze op zo’n dwingende manier controle wil uitoefenen, maar ik word er voortdurend aan herinnerd dat ik zelf ook controle wil uitoefenen en ik voel me niet in staat tot handelen in deze situatie. Als ik om hulp vraag aan de Heilige Geest, word ik steeds aangespoord dit groepslid met eerlijkheid en mededogen tegemoet te treden, maar ik kan niet zeggen of ik dat doe om zelf mijn zin door te drijven. Kun je mij raad geven waardoor ik oprecht kan zijn? Ik sta ervoor open dat jij de stem van de Heilige Geest bent, aangezien mijn ego op dit moment bijzonder luid spreekt.
Antwoord: Voor je enige duidelijkheid kunt krijgen over wat voor alle betrokkenen de meest vriendelijke, liefdevolle en behulpzame manier is om op deze situatie te reageren, is het nuttig in de eerste plaats in gedachten te houden dat wat we ook ervaren als resultaat van welke beslissing dan ook iets moet zijn wat we willen. In de woorden van de Cursus zelf: “Ik kies de gevoelens die ik ervaar, en beslis welk doel ik bereiken wil. En ik vraag om alles wat mij lijkt te overkomen, en ontvang zoals ik heb gevraagd” (T21.II.2:4-5). Dus als we conflict lijken te ervaren, dan kan dat alleen maar komen omdat we voor conflict hebben gekozen. De ogenschijnlijke uiterlijke situatie is nooit de oorzaak van het conflict. De keuze om afgescheiden van liefde te zijn, is dat wel. Het zogenaamde probleem in de wereld, hoe heilig of belangrijk die kwestie ook lijkt, is er alleen om ons af te leiden van het onderliggende probleem in de denkgeest en om ons ervan te overtuigen dat de uiterlijke situatie onze aandacht nodig heeft. Maar zolang we onze focus buiten de denkgeest houden, zal ons ego de oplossing ontwerpen, ongeacht hoe geschikt of vriendelijk de vorm van de ingreep ook lijkt. Want we hebben de schuld in onze denkgeest die voeding geeft aan het conflict niet aangepakt.
Dat wil nog niet zeggen dat het gerechtvaardigd is als het andere groepslid de Heilige Geest aanroept als autoriteit om zich tegen jouw beslissing te verzetten. We zoeken allemaal een hemelse bondgenoot om onze op het ego gebaseerde keuzes te ondersteunen. Maar als je jezelf ziet als degene die de slecht-verzonnen meningen van je broeder of zuster moet corrigeren, dan ben je in de favoriete ego-val gelopen. Dan heb je de vergissing werkelijk gemaakt, het liefst in iemand anders, alsof er daadwerkelijk iets ernstigs was dat hersteld moest worden (T9.III.6). We zijn alleen verantwoordelijk voor het innerlijke werk dat we moeten doen om onze eigen schuld los te laten. Dit gebeurt als we in ons conflict onze eigen roep om hulp zien. Alleen vanaf die plek van volmaakte eerlijkheid met onszelf, kan de Heilige Geest ons helpen diezelfde roep om hulp te zien in het conflict van onze broeder of zuster (T12.I.6:10-11; 7:1-5). Als we onszelf eenmaal vergeven hebben voor het feit dat we conflict en aanval wensten, zal het uiterlijke probleem niet meer zo ernstig lijken, en kan een behulpzame oplossing op het niveau van de vorm zich zelfs spontaan voordoen. Misschien zeg je dan iets tegen het groepslid, of misschien niet. Maar als je iets zegt, doe je dat niet om gehoord te worden, of die andere persoon te zien veranderen, want dat is niet langer jouw zorg. Je ziet in dat het je enige functie is vergeving voor jezelf te aanvaarden, zodat je, door die te aanvaarden, eveneens een werktuig van vergeving voor anderen kunt zijn.
