Ik weet dat het doel van Een cursus in wonderen is ons realiseren dat de wereld die wij zien een illusie is, en uiteindelijk ons ego opgeven om de werkelijkheid van de eenheid met God te ervaren. Mijn vraag is: heeft iemand ooit dit doel bereikt en deze stap daadwerkelijk gezet? En zo ja: hoe hebben ze deze ervaring dan beschreven? Zijn er signalen onderweg die aangeven dat de illusie bijna is losgelaten? Of zie ik het niet goed en gaat het om een ander doel?
Antwoord: Jouw vraag is een versie van de ‘beroemde vraag’ hoe de afscheiding plaats kon vinden, terwijl we gelukkig en in vrede in God waren. Deze vraag impliceert dat de afscheiding werkelijk is en kan dus alleen beantwoord worden in een vorm die dit geloof ondersteunt. De waarheid is echter dat we het ‘gedaan’ hebben, omdat we het niet ‘ongedaan gemaakt’ hebben (zie T6.II.10:7-8). We geloven dat we de onmogelijke afscheiding van God tot stand hebben gebracht en hebben hulp nodig om in te zien dat we ons vergissen. We hebben ervoor gekozen in de droom van de afscheiding te geloven en ons te identificeren met het ego. Deze vergissing houdt tevens de identificatie met het lichaam in en maakt de wereld in onze ervaring tot werkelijkheid. We maken dan een leerproces door waarin we geleidelijk de waarheid van de Heilige Geest aanvaarden. In plaats van met het lichaam leren we ons te identificeren met het deel van de denkgeest dat de herinnering van Gods Liefde bewaart. Het genezingsproces van vergeving verschaft ons af en toe een glimp van de Liefde die we vergeten zijn. Dit noemt de Cursus heilige ogenblikken. Geleidelijk aan leren we dat de vrede van het heilig ogenblik te verkiezen is boven de pijn van onze gehechtheid aan het ego. We beginnen er vaker en gemakkelijker voor te kiezen, totdat het ‘t enige is dat we kiezen. Dat is hoe het ‘doel’ wordt bereikt.
Jezus vertegenwoordigt voor ons iemand die gekozen heeft zich alleen met de Liefde in zijn denkgeest te identificeren en dus het doel heeft bereikt. Zijn ‘ervaring’ wordt overal in Een cursus in wonderen tot uitdrukking gebracht en is in feite de bron ervan. Het is belangrijk om te onthouden dat het ook onze ervaring is, zoals hij in het Tekstboek zegt: “Geloof in de opstanding [het ‘doel’], want die is volbracht, en zij werd in jou volbracht. Dit geldt nu evenzeer als het ooit gelden zal . . . Wij stijgen immers tezamen op tot de Vader, zoals het was in den beginne, nu is en eeuwig zijn zal, want zo is het wezen van Gods Zoon zoals zijn Vader hem geschapen heeft” (T11.VI.4:6-7,9).
De signalen onderweg hoeven geen wereldschokkende ervaringen te zijn. Het zijn eenvoudige ogenblikken zoals een gevoel van opluchting wanneer we een grief loslaten, of beseffen dat we niet persé gelijk of het laatste woord hoeven te hebben. Een moment van vrede, hoe vluchtig ook, wijst de weg naar de duurzame vrede die we zoeken. Het is belangrijk deze kleine signalen te herkennen, in plaats van inzicht gevende blikseminslagen te verwachten die ons leven binnenschieten. Als glimp van het uiteindelijke doel leiden ze ons veel zekerder naar de realisatie ervan. We dienen altijd terug te keren naar het beoefenen van vergeving, wat de Cursus onderwijst als gids naar ons ontwaken. “De noodzakelijke voorwaarde voor het heilig ogenblik vereist niet dat je geen gedachten hebt die niet zuiver zijn. Maar ze vereist wel dat je er geen hebt die je wilt vasthouden” (T15.IV.9:1-2). Ons doel is dus alleen het doen van ons eigen deel door al onze oordelen onder ogen te zien. Dit zijn de blokkades die onze bewustwording van Gods Liefde in de weg staan. Wanneer die blokkades zijn opgeheven zullen we ons de waarheid van onze eenheid met Zijn Liefde, die schijnbaar vergeten was, weer herinneren.
