Mijn partner er ik zijn al een poosje bij elkaar. Hij is leraar in Een cursus in wonderen en nu is er iets voorgevallen waar ik advies bij nodig heb. Mijn partner zou graag de ‘vrijheid’ hebben om een seksuele verhouding aan te gaan met andere vrouwen, omdat hij zegt dat het zijn ‘aard’ is. Hij wil de vrijheid hebben om daarnaar te handelen en hij vertelt het me alvast zodat hij zich niet schuldig voelt wanneer het gebeurt. Ik hou van hem en we hebben een fantastische relatie. We hebben afgesproken onze toekomst te delen en samen te werken om andere mensen en onszelf te helpen bij persoonlijke groei. Toch maakt dit me misselijk en vraag ik me af waarom hij dit wil. Is het een fantasie die hij niet kan loslaten of zit ik fout en moet ik hem zijn ‘aard’ laten verkennen? Ik heb zelf niet het verlangen om op zoek te gaan naar andere mannen voor seks of gezelschap. Ik ben in de war over wat de Cursus wil dat ik doe of denk. Is het verkeerd om een partner te willen die hetzelfde wil als ik? Ik hou erg veel van hem, maar ik ben bang dat dit het einde van onze relatie is. Als dat zo is – het zij zo. Maar ik wil eerst weten of er een andere weg is.
Antwoord: De Cursus zou je uitnodigen om je aandacht niet zozeer te richten op je partner – zijn verwachtingen van de relatie en of deze strijdig zijn met de jouwe - maar om eerst in contact te komen met je eigen egodoel in deze relatie. Op het bewuste niveau zoeken we altijd een speciale liefdesrelatie uit om in onze behoeften te voorzien. En dus hebben we impliciet en expliciet verwachtingen van hoe de ander moet zijn, zodat we krijgen wat we willen. En beide partners hebben hun eigen lijstje met verwachtingen, gebaseerd op hun eigen behoeften zoals zij die zien. We denken dat ons geluk en onze bevrediging in de relatie afhankelijk is van of de ander wel of niet aan onze verwachtingen voldoet. Het lijkt of iedereen in de wereld om deze redenen een relatie aangaat.
Echter, het diepere en meestal onbewuste doel dat het ego heeft voor alle speciale liefdesrelaties is om te bewijzen dat liefde niet te vertrouwen is en dat we uiteindelijk bedrogen worden, verlaten, of tot slachtoffer gemaakt door de ander. De liefde slaat dan om in haat. Vanuit het perspectief van de Cursus was het nooit echte liefde (T16.IV.4:1-4) maar afhankelijkheid. En toch hebben zulke gevoelens, hoe gerechtvaardigd ze ook lijken, niets te maken met het gedrag van de ander. Ze hebben alleen te maken met ons eigen diepgewortelde gevoel van schuld en onwaardigheid en ons overweldigend verlangen om de verantwoordelijkheid voor deze gevoelens buiten onszelf op iemand anders te projecteren. Dit is het werkelijke egodoel achter al onze relaties.
Het is niet verkeerd om aan elkaar duidelijk te maken wat je verwacht in de relatie, om dan te kijken of jullie verwachtingen met elkaar overeenkomen. De enige vergissing zou zijn om te geloven dat de dingen die ieder verlangt en waar ieder op aandringt, ook maar iets te maken hebben met spiritualiteit. Als ego willen we het beste voor onszelf en geven we niet echt om iemand anders. Dus conflicten zijn onvermijdelijk en eigen aan iedere speciale relatie, en komen vroeg of laat altijd naar de oppervlakte. Het rechtvaardigen van trouw of ontrouw op het niveau van gedrag is altijd gebaseerd op het ego (zie V#417 voor een verdere bespreking over trouw).
Dus moet je blijven of weggaan? Jezus zou zeggen dat dat niet werkelijk de vraag is. De werkelijke vraag aan jezelf is: ben je bereid om de relatie een ander doel te geven. Dat is de andere weg waar je naar vraagt. Het andere doel is om de relatie te gebruiken als een spiegel in plaats van een projectiescherm. Dan zie je de relatie als een weerspiegeling van wat verborgen is in je eigen denkgeest en naar buiten geprojecteerd wordt, als een manier om egoïsme en schuld in de ander te zien, en niet in jezelf. En dit kun je doen of je nu wel of niet in de relatie blijft. Want diep van binnen beschuldigen we onszelf er allemaal van dat we God ontrouw zijn en dat we naar liefde en bevrediging buiten die ene Relatie zoeken. En de schuld die we voelen over die zelfbeschuldiging is genoeg om iedereen misselijk te maken!
Wees dus mild voor jezelf en voor elkaar in dit proces van zelfonderzoek, en erken dat jullie conflicterende doelen ervaren. Iedere poging om de ander te veranderen om zo ons eigen geluk te vinden, is van het begin af aan gedoemd te mislukken (WdI.71.1,2). Maar iedere poging om ons denken te veranderen over hoe en met wie we naar een moeilijke situatie kijken, is verzekerd van succes. Tenminste, wanneer we bereid zijn om onze eigen investering in een mogelijke uitkomst los te laten.
[Zie ook: V#920 ]
