De laatste paar jaar heb ik bewust geprobeerd om me de momenten te herinneren dat ik mij werkelijk in vrede voelde. Ze zijn maar sporadisch en lijken altijd opgeslorpt te worden door mijn angsten en zorgen. In een van de antwoorden (V#355 ) werd de analogie gebruikt, dat je aan elk van deze ogenblikken kunt denken als aan een gouden draad. Hoe meer draden je hebt, hoe meer de draad een koord wordt en dan een touw, tot je eruit kunt klimmen. Dit is mijn favoriete beeld en heeft me in moeilijke tijden heel erg geholpen. Ik ben tot het besef gekomen welke omvang mijn weerstand tegen deze ervaringen heeft, maar ik heb ook dat dit in orde is. Deze momenten gaan altijd samen met vergeving van duisternis in mijn denkgeest, ook al is het maar voor een tijdje. Er zijn echter bepaalde schijnbaar onbeduidende gebeurtenissen in mijn leven die zulke gevoelens van zelfhaat en schaamte opwekken en die de laatste tijd opnieuw bij me zijn opgekomen uit een ver verleden. Kan het mijn ego zijn die ‘terugvecht’ omdat mijn afgescheiden identiteit wordt uitgedaagd?
Antwoord: Het ego zal altijd alle registers opentrekken in een poging zichzelf in stand te houden, en dat kan op z’n minst ten dele zeker een uitleg voor je ervaringen zijn. Maar het kan ook nuttig zijn te bedenken dat deze oude herinneringen nu naar boven komen omdat je steeds meer bereid bent naar de duisternis te kijken en de verschillende uitdrukkingen ervan in je denkgeest naar je bewustzijn te brengen, zodat je er een andere keuze over kunt maken.
Hoewel de gedachten over gebeurtenissen uit het verleden lijken te gaan, staan ze symbool voor de schuld waar je in het heden nog steeds aan vasthoud; ze liggen in je onbewuste begraven, waar ze vanuit je bewustzijn blijven werken en je van je vrede beroven. Door toe te laten dat ze in je bewustzijn boven komen, geef je jezelf opnieuw de kans ze in het licht los te laten. De gevoelens die met deze gedachten gepaard gaan, zijn misschien niet aangenaam, wanneer jij je het verleden herinnert, maar als je begint te leren om zowel de gedachten als de gevoelens te verwelkomen als een gelegenheid om te vergeven, wat ze ook zijn, dan zullen ze steeds meer hun macht verliezen om jouw vrede te verstoren. En ze zullen evenmin doorgaan met op een onderaards niveau van je denkgeest te werken, net als seismische krachten die aan de oppervlakte invloed op je hebben, zonder dat je het gevoel hebt dat je enige keuze hebt over de gevolgen ervan.
In Een cursus in wonderen bespreekt Jezus de ‘dynamiek’ van het ego met geruststellende woorden die even gemakkelijk toegepast kunnen worden op wat jij specifiek ervaart: “Niemand kan ontsnappen aan illusies tenzij hij ernaar kijkt, want door er niet naar te kijken worden ze beschermd. Het is niet nodig voor illusies terug te deinzen, want ze kunnen niet gevaarlijk zijn. We zijn klaar om het denksysteem van het ego nader te bekijken, want samen hebben we de lamp die het zal verdrijven, en aangezien je beseft dat jij het niet wilt, moet je wel klaar zijn. Laten we heel gerust zijn wanneer we dit doen, want we zoeken slechts eerlijk naar de waarheid. De ‘dynamiek’ van het ego zal een tijd onze les zijn, want we moeten hier eerst naar kijken om erdoorheen te kunnen zien, aangezien jij het werkelijkheid hebt verleend. We zullen deze dwaling samen in stilte ongedaan maken, en vervolgens naar de waarheid kijken die erachter ligt” (T11.V.1).
