Ik heb een vraag over iets dat ik las in hoofdstuk 13 “De schuldeloze wereld” van Een cursus in wonderen. In paragraaf VI “Het heden vinden”, alinea 4 staat: “Verleden, heden en toekomst zijn niet continu…”. Dan wordt gezegd: “Jij wilt de continuïteit van de tijd vernietigen door haar op te delen in verleden, heden en toekomst”. Dit vind ik verwarrend. Eerst wordt gezegd dat verleden, heden en toekomst niet continu zijn, en daarna dat ik de continuïteit van de tijd wil vernietigen. Hoe kan ik de continuïteit van de tijd vernietigen als ze niet continu is? Of lees ik deze alinea verkeerd?
Antwoord: De sleutel is dat je begrijpt dat het ego en de Heilige Geest het doel van de illusoire tijd precies tegenovergesteld waarnemen (T13.IV.7:1-2). Dus elk focust op verschillende aspecten van de tijd: het ego op het verleden en de toekomst; de Heilige Geest op het heden. Het ego wil ons vasthouden in de illusie van tijd, want dat houdt het ego in leven. En dus probeert het een kunstmatige continuïteit of schakel tot stand te brengen tussen het illusoire verleden en de illusoire toekomst door middel van schuld en angst, wat maakt dat we tijd als werkelijk ervaren. Het ego negeert het heden letterlijk, behalve als een vluchtig moment in de tijd dat verleden en toekomst verbindt, met de toekomst als beangstigende en onvermijdelijke voortzetting van het zondige, schuldige verleden, zonder hoop op ontsnapping (T5.VI.2:1-4; T13.I.8; T13.IV.8).
De Heilige Geest daarentegen wil ons helpen aan de illusie van tijd voorbij te gaan, en gebruikt dus het heden, het enige aspect van tijd dat de eeuwigheid benadert, en breidt het uit tot in het oneindige (T13.IV.7:3-7; T13.VI.6). De enige waarde van het verleden is dat het door middel van vergeving ongedaan kan worden gemaakt, getransformeerd en gezuiverd, zodat het niet langer met het heden in strijd is (T17.III.5). Voor de Heilige Geest is het heilig ogenblik, het huidige moment, één continu ogenblik zonder onderbreking of einde, dat de brug vormt tussen tijd en tijdloosheid. Als we de continuïteit ervan niet ervaren, komt dat enkel omdat we de ego-interpretatie van tijd hebben aanvaard, die een kunstmatige continuïteit probeert aan te brengen tussen een zondig verleden dat nooit heeft plaatsgevonden, en een toekomst van straf en pijn, die niet meer is dan een ziekelijke fantasie (Wdl.135.16).
