i. Er is iemand op mijn werk die ik heel moeilijk en zelfs onmogelijk aardig kan vinden op wat voor manier ook. Maar alle andere mensen op mijn afdeling hebben hetzelfde sterke gevoel over haar, sommigen zelfs nog meer dan ik. Als zij mijn leraar/verlosser is en naar mij terugspiegelt waar ik sta in het proces, en wat ik nog steeds vasthoud in mijn onderbewuste over mezelf, hoe verklaart de filosofie van Een cursus in wonderen dan dat alle anderen op de afdeling dezelfde ervaring hebben?
ii. In Een cursus in wonderen zegt Jezus dat wanneer we onze grieven tegen iemand loslaten, de Heilige Geest deze gave door ons heen uitbreidt. En dat de ander ‘zijn fout zal inzien’. Ik heb gemerkt dat, nadat ik een grief tegen iemand heb losgelaten, zij vaak een nieuwe houding naar mij hebben. Mijn innerlijke leiding zegt me dat zij een nieuwe interpretatie ontvangen van mij, en een correctie van de schuld die ze op mij geprojecteerd hebben. Maar als de persoon niet psychologisch ontwikkeld is, hoe kan deze dan een diep inzicht hebben over mij?
Antwoord i: Het is helemaal niet ongebruikelijk dat veel mensen negatief reageren op dezelfde persoon, zoals tegenwoordig overduidelijk is met publieke figuren en beroemdheden. We delen allen hetzelfde egodenksysteem. Dat betekent dat we allemaal de boodschappers van de angst uitzenden (waarover Jezus spreekt in de eerste blokkade voor vrede) om ‘slechte’ of weerzinwekkende mensen te vinden waar we onze onbewuste schuld op kunnen projecteren (T19.IV.A.i). Dus is het niet verwonderlijk dat anderen op jouw afdeling op dezelfde manier als jij reageren op deze medewerker. We zitten allemaal voortdurend in dezelfde egodynamiek, omdat we allen afgesplitste delen zijn van dezelfde egodenkgeest.
Maar het is ook waar dat we hetzelfde juist gerichte denksysteem van vergeving delen, en hetzelfde vermogen om te kiezen tussen de twee systemen. Dus ieder van jullie kan hulp vragen bij jullie oordelen over en veroordeling van deze persoon. Je kunt proberen de betekenis te herkennen achter de vorm van het gedrag dat je verwerpelijk vindt en jezelf dan afvragen: “Wil ik mezelf hiervan beschuldigen?” (W134.9:3). Zo kom je te weten wat je in jezelf onvergeeflijk vindt, en heb je een nieuwe kans om daar zonder te oordelen met Jezus naar te kijken. Zodra je bij jezelf zonder oordeel naar binnen kijkt, ben je ook in staat om naar je collega te kijken die gebruik maakt van hetzelfde egogedrag, en alleen nog maar medeleven te voelen. Wanneer je een ogenblik vrij van angst en zelfveroordeling bent, zie je alleen de roep om liefde áchter de haat en slechtheid van het ego. Maar juist gerichte waarneming betekent niet, zoals je weet, dat je geen gepaste actie onderneemt in dit soort situaties. Als correctie of discipline vereist is, kun je dat doen zonder tegenzin, woede, angst of oordeel. Dit leidt tot de volgende vraag:
Antwoord ii: Onze grieven jegens anderen zijn meestal overeenkomsten die we met hen sluiten om de realiteit van zonde, schuld en angst – het levensbloed van het ego – in stand te houden. Op die manier kunnen we doorgaan met ons leven als individu, zonder verantwoordelijkheid te aanvaarden voor deze afscheiding van onze Bron. In “De geheime geloften” in hoofdstuk 28, spreekt Jezus over de overeenkomst die we met elkaar sluiten, om onze identiteit als afgescheiden individuen veilig te stellen. Die paragraaf gaat hoofdzakelijk over ziekte, maar de dynamiek is ook op grieven van toepassing. Daar zegt hij dat we aan een ander een belofte doen - die we buiten ons bewustzijn houden - “om door hem te worden gekwetst, en hem aan te vallen in ruil daarvoor… Ze [ziekte] is het onmiskenbare gevolg van wat in het geheim werd gesmeed, in overeenstemming met de geheime wens van een ander om van jou gescheiden te zijn, zoals jij van hem gescheiden wilt zijn” (T28.VI.4:7; 5:2).
Zoals met al onze verdedigingen tegen liefde en eenheid, kiezen we ervoor om schuld levend te houden en vervolgens die keus onmiddellijk voor onszelf weg te stoppen. Zo blijven we zitten met gevoelens van vijandigheid en afkeer jegens de ander, waarin we ons totaal gerechtvaardigd voelen. Maar op een ander niveau in onze denkgeest houden we altijd de overeenkomst met de ander in stand om samen een slachtoffer-dader-relatie te hebben. Dus wanneer jij je denken wilt veranderen en kiest tegen de oorspronkelijke egobeslissing om de ander als de zondaar te zien, zou die persoon eveneens kunnen beslissen om zich niet meer aan de overeenkomst met jou te houden. Dat gebeurt vaak. Het heeft niets te maken met psychologische ontwikkeling, behalve dan misschien in het taalgebruik. Het gebeurt allemaal op een ander niveau.
Aan de andere kant is het ook mogelijk dat de ander te bang is om de verdediging los te laten en daarom niet verandert, ook al heb jij de grief losgelaten. Maar dat zou helemaal los moeten staan van jouw beslissing. Als je de grief werkelijk loslaat, dan zul je zien hoe doodsbang de ander is om zonder zijn of haar verdedigingen te zijn. En dan voel je alleen nog maar werkelijke compassie en begrip voor waar dit uit voortkomt. Wanneer je waarneemt met de ogen van vergeving en in je juist gerichte denken bent, word jij de herinnering voor de ander dat hij of zij dezelfde keuze kan maken die jij hebt gemaakt. Je gunt de ander dan zoveel tijd als hij of zij nodig heeft om de Verzoening te aanvaarden. Want je weet dat de haat en angst van het ego nooit de macht hebben om liefde te veranderen. En dus is er nooit een verandering geweest in de ware Identiteit van die persoon.
