Een cursus in wonderen zegt dat woede niets meer is dan een poging iemand schuldgevoelens te bezorgen. Is het tegendeel ook waar? Zijn schuldgevoelens niets meer dan een poging om iemand kwaad te maken? Zijn schuld en woede dan hetzelfde?
Antwoord: Grappige logica. In sommige gevallen kunnen schuldgevoelens inderdaad bedoeld zijn om iemand kwaad maken. Dat komt doordat je, als je de schuld van iemand anders ziet, herinnerd kunt worden aan je eigen schuld, een inzicht dat je uit je evenwicht brengt. En de enige op het ego gebaseerde oplossing om met je eigen schuld om te gaan is die te projecteren, en woede is de vorm die deze projectie gewoonlijk aanneemt.
Op andere momenten kunnen schuldgevoelens en daar uitdrukking aan geven echter als kunstgreep bedoeld zijn om te proberen iemands kwaadheid te stoppen. Denk maar eens aan misdadigers die hun schuld erkennen en hun spijt uitdrukken om een mildere straf te kunnen krijgen. Als jij je schuld toegeeft, en wij verschillend zijn, zoals het ego met nadruk beweert, dan moet ik wel onschuldig zijn, en dat willen we maar al te graag bewijzen ten koste van iemand anders, wanneer we het ego-spelletje ‘schuld-ruilen’ spelen.
Maar uiteindelijk zijn schuld en woede inderdaad hetzelfde in die zin dat ze beide dezelfde onderliggende inhoud uitdrukken: ze zijn alleen maar een verschillende uitdrukking van het onderliggende geloof in afscheiding en zonde. Schuld is de ervaring van zondigheid, en woede is de projectie van die schuld, in een poging de verantwoordelijkheid voor de zonde te ontlopen en die in iemand anders te zien. “Woede krijst slechts: ‘Schuld is werkelijk!” (H18.3:1). En omdat ze beide een manifestatie zijn van dezelfde illusoire gedachte, kunnen ze beide gemakkelijk opzij worden gezet als we inzien dat we ze alleen ervaren omdat we daarvoor hebben gekozen en niet om een reden van buitenaf. Woede verdwijnt wanneer ik inzie dat die niets meer is dan een verdediging tegen en een herinnering aan mijn eigen schuld. En wanneer ik met Jezus liefde aan mijn zijde naar mijn schuld kijk, verdwijnt die op zijn beurt gewoon als een vleugje mist in de ochtendzon.
