In je boek De meest gestelde vragen over Een cursus in wonderen staat dat studenten van de Cursus in de val van speciaalheid lopen als ze erop staan dat hun partner spiritueel gelijkdenkend, of zelfs een student van de Cursus moet zijn. Dat begrijp ik best. Maar hoe geweldig zou het zijn om een romantische partner te hebben die door hetzelfde proces gaat, met wie ik zaken als de Cursus en vergeving kan delen. Dit pad van zelfontdekking is zo opwindend en leerzaam dat ik het onmogelijk vind om romantische afspraakjes te maken met mensen die ik als kleingeestig en onbeduidend beschouw en die niets van spiritualiteit weten. Hoe denk jij hierover?
Antwoord: Het kan een voordeel lijken om een intieme partner te hebben waarmee je je spirituele proces kunt delen en bespreken, maar dat betekent eigenlijk dat jij denkt te weten wat het beste is voor jou. Het is mogelijk dat voor jou het beste is dat je omgaat met mensen die geen student van de Cursus zijn of zelfs in het geheel niet geïnteresseerd in spiritualiteit, omdat dit voor jou de beste manier is om in contact te blijven met de inhoud van het student zijn van de Cursus. Dat kun je nooit weten, omdat we geen idee hebben van de rol die een relatie heeft op ons Verzoeningspad. In een grotere context stelt Jezus dat we helemaal niets zelf kunnen beoordelen. Het doel van het onderwijs van de Cursus “is het inzicht dat oordelen in de gebruikelijke zin onmogelijk is. Dit is geen mening maar een feit. Om iets correct te beoordelen, moet men zich ten volle bewust zijn van een onvoorstelbaar breed scala van zaken: uit verleden, heden en toekomst. Men zou van te voren alle gevolgen van zijn oordeel moeten overzien ten aanzien van alles en iedereen daarbij op een of andere manier betrokken. En men zou er zeker van moeten zijn dat zijn waarneming niet vervormd is, zodat zijn oordeel volkomen rechtvaardig kan zijn tegenover ieder op wie dat nu en in de toekomst rust… Wie is in de positie dat te doen?” (H10.3:1-6).
De inhoud van student zijn van deze Cursus behelst vooral het maken van de omslag van het oordeel van het ego – de waarneming van verschillen- naar Jezus’ waarneming dat de verschillen tussen ons onbelangrijk zijn. Want we zijn allemaal angstige denkgeesten die roepen om genezing, en om hulp in het terugvinden van onze weg naar het thuis dat we menen verlaten te hebben. Die les kan geleerd worden met of zonder intieme partner, met of zonder een partner die is toegewijd aan spiritualiteit. Net zozeer kan in iedere situatie geleerd worden om andermans aanval niet persoonlijk te nemen, in relaties en ontmoetingen op ieder niveau [zie H3 –vert.].
Jouw gevoel over de wenselijkheid om een ‘Cursuspartner’ te hebben is begrijpelijk, maar tegelijkertijd bepaal je eigenlijk de voorwaarden en omstandigheden van hoe een relatie voor jou zou moeten zijn. Je stelt jezelf in feite aan het hoofd en zegt dat je niet gelukkig kunt zijn tenzij… En het probleem met het criterium dat je geeft is dat het anderen buitensluit. Dat is altijd een alarmbel, een weg met vele consequenties die je zorgvuldig moet overwegen voordat je je eraan verbindt. Het is niet makkelijk om de neiging los te laten te denken dat we zelf weten wat het beste voor ons is en “een stap terug te doen en Hem de weg laten wijzen” (WdI.155). Maar gezien onze tocht tot nu toe, is dat waarschijnlijk wel degelijk wijs om te doen.
