In de jaren 60 werd er met LSD en andere psychotrope drugs geëxperimenteerd bij de behandeling van autisme, schizofrenie en andere mentale aandoeningen. De resultaten van die experimenten waren boeiend, en verbeterden de mentale gezondheid van sommige patiënten door de metafysische ervaringen die ze hadden. Zo ontstond de transpersoonlijke psychologie. Zou het gebruik van geestverruimende middelen dan helpen om je van het ego te ontdoen en om je spiritueel te ontwikkelen? Wat is het standpunt van Een cursus in wonderen hierover?
Antwoord: De Cursus maakt een onderscheid tussen het brein dat een fysiek orgaan is, en de denkgeest die zich buiten tijd en ruimte bevindt. Nog een belangrijk onderscheid is dat het lichaam, waar het brein deel van uitmaakt, in weerwil van onze ervaring, niet autonoom is. Het lichaam is een projectie (een gevolg) van een gedachte in de tijdoverschrijdende/ruimtelijke denkgeest (de oorzaak) en is dan ook niets meer dan een uitdrukking van de keuzes die in de denkgeest zijn gemaakt om ofwel het denksysteem van het ego of dat van de Heilige Geest steun te verlenen. Om het met een aangepast citaat uit het Tekstboek te zeggen: het lichaam “getuigt [dus] van de staat van jouw denkgeest, de uiterlijke weergave van een innerlijke toestand” (T21.Inl.1:5). Wat er gebeurt wanneer het lichaam (fysiek of psychisch) ziek lijkt te zijn, is dat de denkgeest de leiding van het ego heeft gevolgd, en dus kan genezing alleen plaats vinden wanneer de denkgeest inziet dat dit een vergissing was, en in plaats daarvan dan tegen het ego en voor de Heilige Geest of Jezus kiest.
Aangezien psychedelische drugs alleen de hersenen beïnvloeden, zijn ze volgens deze principes van de Cursus, geen middel om je van het ego te ontdoen of je spirituele vooruitgang te bevorderen. Alle genezing – en dat is niet alleen het verdwijnen van de symptomen – is volgens Een cursus in wonderen het gevolg van een omslag in de waarneming in iemands denkgeest: “de erkenning dat ziekte iets van de denkgeest is, en niets met het lichaam uitstaande heeft (H5.II.3:2). Dit geldt voor autisme, schizofrenie of elke andere mentale aandoening, maar ook voor alle lichamelijke condities. Hier wordt het belang benadrukt van wat de Cursus onderwijst over oorzaak en gevolg: de denkgeest is altijd de oorzaak, en het lichaam is nooit iets anders dan een gevolg. Als de oorzaak verandert, zal het gevolg dienovereenkomstig veranderen. Als er dus een duidelijk zichtbare verandering optreedt na het toedienen van drugs, kan dat alleen maar betekenen dat de denkgeest een andere keuze heeft gemaakt, zoals Jezus uitlegt in dezelfde paragraaf van het Handboek die hierboven geciteerd is: “Speciale middelen lijken hem te helpen, maar ze geven slechts vorm aan zijn eigen keuze. Hij kiest ze om zijn verlangens in een tastbare vorm te gieten. En dat is precies wat ze doen, en anders niets. Ze zijn in feite totaal overbodig. De zieke zou zonder hun hulp gewoon kunnen opstaan en zeggen: ‘Ik heb dit niet nodig.’ Er is geen enkele vorm van ziekte die niet onmiddellijk zou zijn genezen” (H5.II.2:8-13).
Het is niet de bedoeling dat dit standpunt afbreuk doet aan het belang en de waarde van de transpersoonlijke psychologie. Het is duidelijk dat heel veel mensen door de jaren heen van mening zijn geweest dat dit zowel een doeltreffend middel was om de menselijke dynamiek te begrijpen als voor de behandeling van een hele reeks aandoeningen. Een cursus in wonderen heeft andere uitgangspunten en richt zich op iets anders. Elk pad dat ertoe leidt dat je zachtaardiger bent en je minder schuldig voelt, is het pad dat je moet volgen.
