Sabotage is voor mij een groot probleem. Het maakt niet uit in welke vorm, ik verpest alles voor mezelf. Onnodig te zeggen dat de gevolgen van een voortdurende zelfsabotage altijd spijtig en verdrietig zijn. En hoe meer ik eraan denk, hoe schuldiger ik me voel. Ik word zo moe van mijzelf. Wil je iets over het thema sabotage vertellen?
Antwoord: Omdat we je niet persoonlijk kennen, spreken we in algemene termen. Zelfsabotage wordt gewoonlijk ingegeven door verborgen dynamieken van het ego, zoals:
(1) De behoefte jezelf te straffen voor de ‘zonde’ Liefde aan te vallen teneinde je eigen bestaan te hebben. Hierdoor ga je denken dat je het niet verdient om voor een langere periode gelukkig te zijn. En, het verhaal van het ego volgend, denk je bovendien dat God meer tevreden over je zou zijn als Hij zag dat je een moeilijk leven had. Dus ben je bereid voor je zondigheid te betalen met een leven vol mislukking en tegenslag.
(2) De behoefte te bewijzen dat jouw leven als individu werkelijk is en de waarheid is over wie je bent. Dus moe zijn van jezelf geeft aan dat je nog steeds jij bent, en niet zoals God je geschapen heeft.
(3) De behoefte iemand anders verantwoordelijk te houden voor jouw ellendige leven. Als je onder de oppervlakte kijkt, zul je meer dan waarschijnlijk ontdekken dat je iets uit je verleden, of iets anders waar jij niet verantwoordelijk voor bent, de schuld geeft van je zelfvernietigende patroon. Dat beantwoordt opnieuw aan het doel van het ego de afscheiding in stand te houden maar daarvoor niet de verantwoordelijkheid te nemen.
De toepassing van vergeving op deze pijnlijke toestand houdt in de eerste plaats in dat je erkent dat er een onbewuste behoefte binnenin je moet zijn om dit zelfbeeld te versterken, en dat dit overduidelijk van je identificatie met het ego afkomstig is. In die zin ben jij (de keuzemakende denkgeest die zich met het ego identificeert) slechts je eigen strategie aan het uitvoeren. Mildheid bij het kijken naar deze gedachten in jezelf is essentieel als je het genezingsproces gaat beginnen. En aan Jezus of de Heilige Geest hulp vragen verzekert je ervan dat je zonder oordelen kijkt. Moe zijn van jezelf is al een oordeel, want het zegt dat jij dit werkelijk bent, en dat je tot op zekere hoogte een hulpeloos slachtoffer bent. Om daaraan voorbij te gaan is alles wat nodig is zo objectief mogelijk te zeggen en voelen: “Dit is waar ik nu sta, en om een of andere krankzinnige reden geloof ik blijkbaar dat dit me helpt om iets van waarde te bereiken. Dit maakt me niet slecht of zondig, ik vergis me alleen. Ik heb duidelijk het ego als mijn leraar gekozen en volg simpelweg zijn leiding.”
Als je dat kunt doen zonder welk oordeel dan ook, dan boek je vooruitgang in het verminderen van je investering in het egodenksysteem, en vererger je de situatie niet door te proberen tegen jezelf te vechten. Deze geduldige aanvaarding van jezelf geeft je wat ‘lucht’. Op enig moment ben je dan in staat contact te maken met deze diepere motivatielagen, en om hulp te vragen deze anders te zien, vanuit een genezend perspectief in je juist gerichte denkgeest.
Tot slot: het is nooit verkeerd of niet passend bij je commitment aan Een cursus in wonderen om hulp van een therapeut te zoeken. Soms leiden succesvolle gedragsveranderingen tot een vermindering van psychologische druk, zodat je vervolgens kunt werken aan de onderliggende dynamiek zoals hierboven beschreven.
