Deze vraag bestaat uit twee delen. De eerste begint bij een vaststelling. Naarmate ik verderga met het Werkboek, heb ik dikwijls opgemerkt dat de dagelijkse les een merkwaardige overeenkomst vertoont met een behoefte of vooringenomenheid die zich nog maar net in mijn denkgeest laat voelen – alsof er een subtiele synchroniciteit aan het werk is tussen de zich ontvouwende Cursus en mijn eigen veranderende innerlijke toestand. (Dit gebeurde soms ook bij het lezen van het Tekstboek). Denk je dat dit een veel voorkomende ervaring is bij studenten van Een cursus in wonderen? Misschien beantwoordt mijn eerste vraag min of meer mijn tweede vraag, maar ik stel hem toch maar. In het Werkboek zegt Jezus vaak tegen zijn student hoe hij of zij op dat specifieke moment reageert. In Les 123 zegt hij bijvoorbeeld: "Laten we dankbaar zijn vandaag. … Omkeren is het laatste waaraan we denken, en er is geen onverbiddelijke weerstand tegen de waarheid. Er rest nog enige weifeling, enkele geringe bezwaren en een lichte aarzeling… " (WdI.123.1:1, 3-4). Maar hoe kan Jezus zulke algemene uitspraken doen als hij naar duizenden personen verwijst, die elk op hun eigen manier op de Cursus reageren en er vooruitgang mee boeken?
Antwoord: Wat de eerste vraag betreft: af en toe hebben studenten over ervaringen verteld die vergelijkbaar zijn met wat jij hebt beschreven, maar we kunnen op geen enkele manier weten hoe vaak zoiets voorkomt. Veel studenten hebben gezegd dat ze, toen ze bepaalde delen van de Cursus lazen, voelden dat Jezus heel persoonlijk tegen hen sprak.
Wat je tweede vraag betreft: zoals we weten werd het meeste van wat er in de Cursus staat specifiek aan Helen Schucman en Bill Thetford doorgegeven voor hun persoonlijk spiritueel proces, en dus geeft de bewoording die context weer. Jezus hielp Helen in het bijzonder met het ongedaan maken van wat er nog over was van haar ego; dus maakte hij daarbij gebruik van commentaren, opmerkingen, zachte berispingen, nadrukkelijke richtlijnen, enzovoort die betrekking hadden op haar persoonlijk proces. Tegelijkertijd kan de Cursus echter gemakkelijk worden begrepen als een weerspiegeling van het meer algemene patroon van spirituele vooruitgang dat voor iedereen geldt. Een uitstekend voorbeeld hiervan zijn de zes fasen in het ontwikkelen van vertrouwen die worden beschreven in de Handleiding voor leraren (H4.I.A). Deze bespreking van het ontwikkelen van vertrouwen is bedoeld om ons een algemeen beeld te geven van wat er gebeurt tijdens het proces van het ongedaan maken van ons ego.
Het is niet zo verbazingwekkend dat je het soort synchroniciteit ervaart dat je beschrijft. Herinner je dat (a) de tijd niet lineair of werkelijk is; (b) de inhoud van de gespleten denkgeest nooit verandert: de onjuist-gerichte denkgeest is 100% ego – ontelbare manieren om de enige inhoud van afscheiding en zonde, schuld en angst tot uitdrukking te brengen; de juist-gerichte denkgeest is 100% Heilige Geest – ontelbare manieren om de Verzoening te aanvaarden door middel van vergeving; (c) als we het eens zijn met de ego-strategie om onze denkgeest uit te schakelen, dan zijn we ons niet bewust van de volledige dimensie van de inhoud of de dynamiek in onze denkgeest. En we zijn ons zeker niet bewust van de volledige inhoud van elke les die Jezus ons geeft.
Wat we daadwerkelijk ervaren, is dus bijna altijd slechts een minuscuul deel van wat er in onze denkgeest omgaat en doet zich bijna altijd voor in een bepaalde vorm, in plaats van als zijn oorspronkelijke abstracte aard – het topje van de ijsberg, om van metafoor te wisselen. Om het te vereenvoudigen, zoals Jezus doet: er is slechts " één probleem, één oplossing" (WdI.80.3:5); ofwel we roepen om liefde of we breiden liefde uit. Daarom weerspiegelt onze bereidheid en openheid om van Jezus te leren de roep om liefde in onze denkgeest, en deze is al beantwoord. We ervaren dit proces als iets nieuws dat plaats vindt terwijl we de woorden van het Werkboek lezen, terwijl het niets anders is dan het besluit van onze denkgeest om te stoppen met het blokkeren van de waarheid die er altijd is. Je zou kunnen zeggen dat het de perfecte overeenkomst is tussen onze roep om liefde en het antwoord op die roep, die ervaren wordt op de enige manier die op dat moment voor ons begrijpelijk is. Het is een proces dat buiten tijd en ruimte in onze denkgeest plaatsvindt; maar omdat we ons nog steeds vereenzelvigen met een lichaam dat in tijd en ruimte lijkt te bestaan, zullen we het als dusdanig ervaren. Jezus wist niet ‘van tevoren’ hoe zijn studenten zouden reageren en waar ze op een bepaald moment klaar voor zouden zijn. Als je dat denkt, maak je de tijd werkelijk. Het proces wordt in de tijd ervaren, omdat dat de enige vorm is waarin we (het deel van onze denkgeest dat beslissingen neemt) de waarheid over onszelf kunnen accepteren. We hebben nog te veel geïnvesteerd in onze identiteit als afgescheiden, speciale wezens en zijn te bang om daaraan voorbij te gaan. Dat is heel normaal, en naarmate we doorgaan met het beoefenen van vergeving, zullen we steeds meer aangetrokken worden tot de liefde die de woorden van de Cursus inspireerde en die voor ons zo betekenisvol zijn.
