Ik kom uit Brazilië en beoefen al 21 jaar Een cursus in wonderen. Ik ben er al ongeveer drie keer helemaal doorheen gegaan en doe dit nu opnieuw. Deze keer heb ik werkelijk de aanwezigheid van het Licht, van de Christus in mij gevoeld als ik de oefeningen doe; de afwezigheid van het fysieke lichaam, de pure vreugde van het zijn. Maar aan de andere kant is mijn leven nu zo ingewikkeld en lijkt het of die veelvoud (van dingen die gedaan moeten worden, mensen om voor te zorgen, verantwoordelijkheden van het dagelijkse leven, al die hocus pocus die georganiseerd, berekend, betaald moet worden, enzovoort) ondraaglijk wordt. Het lijkt of het ego mij van alles in de weg wil leggen. Wat denk je? Wat kan ik doen om, voortdurend, de hele tijd, de gemoedstoestand van totale vrede en vreugde te bereiken die we krijgen wanneer we de oefeningen doen?
Antwoord: Het is moeilijk om precies te weten waarom je leven gecompliceerder wordt. Het zou een reactie kunnen zijn op het feit dat je dichter bij het loslaten van je ego komt; maar er is echt geen enkele manier om dat zeker te weten. Maar dat doet er ook niet echt toe, omdat de oplossing altijd op hetzelfde zou neerkomen. De oplossing is om je te concentreren op het doel dat je kunt onderscheiden door de resultaten. Met andere woorden, de toegenomen complicaties hebben geleid tot het verlies van je innerlijke vrede en vreugde; daarom moet dat het doel van deze recente gebeurtenissen zijn. Dat is werkelijk alles wat je moet weten. Ergens in je denkgeest werd jij (het deel van je denkgeest dat beslissingen neemt) bang om in vrede te zijn, en dus bedacht je een manier om jezelf ‘te beschermen’ tegen die vrede en alles waar die voor staat. De favoriete verdediging van de meesten van ons is om ons bezig te houden met ons leven als lichaam. Dat doet al snel de gedachte verdwijnen dat we misschien iets anders zijn.
Al wat je hoeft te doen is verantwoordelijkheid nemen voor de toestand waarin je verkeert en die naar Jezus of de Heilige Geest in je denkgeest brengen. Dat betekent dat je niet oordeelt of je slecht voelt over jezelf. Als je die verdediging niet langer nodig hebt, ga je gewoon zo goed mogelijk te werk met je verplichtingen en verantwoordelijkheden, terwijl de liefde van Jezus je leidt. Dan ervaar je die niet langer als ‘ondraaglijk’, omdat je ze zou zien als klaslokalen waarin je leert dat de vrede en vreugde in je denkgeest niets te maken heeft met iets van buitenaf. Als je werkelijk wist dat alles van het lichaam en de wereld bedoeld is om te voorkomen dat je ontdekt dat de bron van al je ellende een keuze is die je in je denkgeest maakt, dan zou je je maar al te graag tot Jezus of de Heilige Geest wenden om je te helpen een ander doel aan je ervaring te geven. “De wereld werd gemaakt zodat problemen niet ontlopen zouden kunnen worden” (T31.IV.2:6).
In plaats van ze als een last te beschouwen, zouden je dagelijkse verantwoordelijkheden gezien kunnen worden als het middel dat je gebruikt om je weer bewust te worden van de liefde die je ware en eeuwige Identiteit is. Elke interactie kan dan beschouwd worden als een gelegenheid om te leren dat jouw belangen niet werkelijk afzonderlijk zijn van die van iemand anders, ondanks de grote verschillen die er lijken te zijn. De specifieke kenmerken van elke situatie (de vorm) worden dan minder belangrijk dan de betekenis (de inhoud), namelijk om je geloof in de afscheiding ongedaan te maken, en de Identiteit weer te aanvaarden die we allemaal als één delen. Je dagelijkse leven is in deze zin je ‘laboratorium’. Het was oorspronkelijk bedoeld om je van de waarheid weg te houden; nu wordt het, met de hulp van Jezus of de Heilige Geest, het middel voor je terugkeer naar God.
