Ik bestudeer al een tijdje de ‘interpersoonlijke relatietechnieken’ die Dale Carnegie in zijn succesvolle boeken en in zijn beroemde workshops uiteenzet. Carnegie leert dat ik altijd moet spreken in het belang van iemand anders, dat ik nooit aan anderen moet zeggen dat ze ongelijk hebben (maar indirect hun aandacht moet richten op hun vergissingen), en dat de enige manier om een woordentwist te winnen is er geen aan te gaan. Tot voor kort had ik deze technieken altijd vermeden, omdat ik ze nogal manipulatief vond. In de taal van Een cursus in wonderen dacht ik zelfs dat je kon zeggen dat zulke technieken moordpogingen op andere mensen zijn, omdat ze proberen de controle over anderen te krijgen en van hen te krijgen wat ik wil. Maar de laatste paar weken pas ik deze technieken consequent toe, en ik ben stomverbaasd hoe goed ze werken!
Het kwam onlangs bij me op dat de interpersoonlijke technieken van Carnegie uiteindelijk aan het licht brengen hoezeer we investeren in het handhaven van onze speciaalheid en afgescheidenheid. Zulke technieken lijken er in feite op gericht te zijn anderen te helpen hun eigen speciaalheid en afgescheidenheid eveneens te versterken. Maar ik besef ook dat er momenten zijn geweest dat ik zonder die Carnegie-technieken niet op een beleefde manier met sommige mensen had kunnen omgaan. Voor sommige mensen (mezelf zeker inbegrepen), is het idee angstwekkend dat we niet speciaal of afgescheiden zijn. Is het mogelijk dat de Carnegie-technieken in sommige gevallen eigenlijk een vorm van vergeving zijn, net zoals het nemen van medicijnen voor een ziekte een vorm van vergeving is?
Antwoord: Wat je inziet is een fundamentele les van de Cursus: dat het doel alles is (T4.V.6:8-11; T24.VII.6:1-3). Een van de meest betekenisvolle bijdragen van de Cursus aan de spirituele opvattingen van de wereld is dat hij in plaats van ontkenning en afwijzing van wereldse methodes te bepleiten, leert dat we wat het ego gemaakt heeft voor afscheiding en aanval voor een ander doel kunnen gebruiken: voor vergeving. De sleutel is de bereidwilligheid om de specifieke vormen het doel van de Heilige Geest te laten dienen in plaats van dat van onszelf (T6.V.A.2:4-5).
Je ziet in dat instrumenten in de handen van het ego om mensen te manipuleren of te vermoorden het middel kunnen worden om je broeder en jezelf in een ander licht te zien. Maar eerst moet je de beslissing nemen om jullie beiden op een andere manier te zien – als mensen met gedeelde in plaats van afzonderlijke belangen. Je intentie is verschoven: in plaats van je eigen behoeften te willen bevredigen door middel van controle over je broeder, zie je nu op een bepaald niveau in, dat jullie beiden dezelfde behoefte hebben. Jullie willen beiden vergeven worden, en in het licht van ware naastenliefde gezien. Wat werd gemaakt om afscheiding en speciaalheid te versterken, wordt nu dus een middel om ze ongedaan te maken. Zoals altijd ligt de waarde niet in de specifieke techniek of vorm, maar in het doel dat je eraan geeft.
Dit wordt in vraag #57 verder besproken.
