Antwoord: Als Jezus spreekt over onze afscheiding van God en het proces van het ongedaan maken daarvan, gebruikt hij af en toe de metafoor van de ladder. Onze keus om te geloven dat we ons van God hebben afgescheiden, zette een reeks bewegingen in gang die ons helemaal naar beneden, naar de voet van de ladder heeft gebracht. Dat ervaren we nu als ons zelf en ons leven. Onze terugkeer moet daarom beginnen waar we zijn om vervolgens, onder de milde leiding van Jezus, stap voor stap de ladder weer op te klimmen totdat we de top bereiken. "En met dit als vertrekpunt zal verlossing doorgaan de richting van elke stap in de afdaling naar de afscheiding te veranderen, totdat je op elke schrede bent teruggekeerd, de ladder is verdwenen, en al het dromen van de wereld ongedaan gemaakt. Wat voorbij verlossing in volmaakte zekerheid wacht, is niet onze zorg. Want je bent maar amper begonnen je de eerste onzekere schreden de ladder op te laten leiden waarlangs de afscheiding jou naar beneden heeft gevoerd. Alleen het wonder is thans jouw zorg. Dit moet ons vertrekpunt zijn" (T28.II.12:7, III.1:1-4).
De correctie is dus gericht op onze huidige ervaring als lichaam in een fysieke wereld. Daarom moeten we geen stappen overslaan, door ons lichaam of onze fysieke ervaringen te ontkennen, in een poging om van de voet van de ladder naar de bovenste sport te springen. Als we dat doen is de genezing die we ervaren van korte duur, omdat de onderliggende schuld aanwezig blijft. Het genezingsproces begint met onze ervaring als afzonderlijk, fysiek individu, omdat dat is wat we denken te zijn. Anders zouden we die ervaring niet hebben. "De Heilige Geest neemt jou zachtjes bij de hand, en keert met jou op je schreden terug van je waanzinnige tocht buiten jezelf, waarbij Hij jou met zachtheid terugleidt naar de waarheid en geborgenheid vanbinnen" (T18.I.8:3).
