Als student van Een cursus in wonderen vind ik de kerst- en feestdagenperiode ieder jaar moeilijker en deprimerender. Hoe verzoen ik me met het verlangen om mee te doen en blij en goedgehumeurd te zijn in deze tijd van het jaar, terwijl die alleen maar de speciale boodschap en betekenis die mijn ego eraan gegeven heeft lijkt te bevestigen? Het is een soort touwtrekken: aan de ene kant Jezus en zijn ‘heilige geboorte’ speciaal willen maken, en aan de andere kant mijzelf speciaal willen maken door niet mee te willen doen aan de feestdagen. Ik probeer de feestdagen niet te veroordelen, maar voel me er eerder lusteloos bij. Kun je me helpen om dit anders te zien?
Antwoord: Naarmate ons begrip van de Cursus zich verdiept, gaan we de betekenisloosheid van de waarden en overtuigingen van de wereld zien, inclusief de meest ‘heilige’ zoals Kerstmis. Voor het ego is dit deprimerend, want het ego wil niets liever dan ‘goddelijke’ bevestiging. Wat is een groter bewijs dat de wereld werkelijk is en wij erin verblijven, dan dat God Zijn Zoon naar de wereld heeft gezonden om haar te verlossen? Deze overtuiging aanvechten, is daarom uiterst bedreigend voor het ego. Het conflict dat je beschrijft is heel normaal en onvermijdelijk zolang betekenis wordt gezocht in het betekenisloze. Als Kerstmis niet met een ‘heilige’ betekenis begiftigd werd (die ze niet heeft), noch als afwijkend werd gezien van andere eenvoudige genoegens die men in de wereld kan beleven, zou het niet nodig zijn er anders op te reageren dan op een plezierige dag aan het strand. Meedoen aan de activiteiten van de feestdagen is niet het probleem, en er lusteloos over zijn is niet de oplossing. Het verlangen dat de waanzin van het ego waar is en verlossing gevonden wordt in de veelheid van substituten die specifiek gemaakt werden om God buiten te sluiten en de waarheid te ontkennen, dát versterkt de schuld en veroorzaakt het conflict dat je beschrijft. Dit te leren is een proces, en Kerstmis is een volmaakt klaslokaal om onze diepe investering te herkennen in het verdedigen van onze lichaamsidentiteit en het bewijzen van ons gelijk. Denken dat we een lichaam in de wereld zijn, en dat Kerstmis – naast vele andere dingen – ons gelukkig kan maken, is nu juist wat ons diep ongelukkig maakt. Onze ware hoop ligt in het aanvaarden dat we niet weten wie we zijn, noch wat ons gelukkig maakt. Dan zijn we misschien bereid om de definitie van de Heilige Geest over Wie we zijn als Gods ene Zoon te aanvaarden en geluk te vinden in het kennen van onze ware Identiteit.
Op zichzelf zijn de geschenken, lichtjes en symbolen van Kerstmis, door het ego gemaakt om de speciaalheid te verheerlijken, niets. In feite gebruikt Jezus veel van dezelfde symbolen in de Cursus om ons het tegenovergestelde te onderwijzen van de egoboodschap van afgescheidenheid en speciaalheid. De vergissing zit hem erin dat we denken dat deze dingen op zichzelf het vermogen bezitten ons werkelijk gelukkig te maken of ons de vrede te geven die we zoeken. Deze overtuiging veroorzaakt de pijn die je beschrijft. Hoop op vredige kerstdagen ligt in de bereidwilligheid om naar deze illusoire overtuigingen te kijken, zonder ze als iets anders te zien dan als illusie.
We geven onszelf een waar geschenk als we doen wat Jezus ons zegt: “Geef deze Kerstmis de Heilige Geest alles wat jou pijn zou doen” (T15.XI.3:1). Wat ons pijn doet is de vereenzelviging met het egodenksysteem. ‘Het gaat om het idee dat erachter zit’ is een bekende redenering bij het geven van kerstcadeautjes. Dat is hier helemaal van toepassing. Onze onjuiste ideeën en gedachten worden inderdaad getransformeerd wanneer ze aan de Heilige Geest worden gegeven, iets wat een enorm gevoel van bevrijding van de krankzinnige leugens van het ego met zich meebrengt. Het is dus mogelijk aan de feestdagen deel te nemen, en dat te zien als opnieuw een klaslokaal om de lessen van vergeving van de Heilige Geest te leren in plaats van de speciaalheid van het ego te versterken. In deze geest kunnen we wel degelijk vrede vinden in deze kerstperiode, terwijl we aan het feest deelnemen op een manier die bij ons past.
