Ik realiseerde me zojuist, een beetje tot mijn ontzetting, dat een serie voorvallen die zich ongeveer 5 jaar geleden in mijn leven voordeed (verlies van vrienden, mijn baan, mijn huis), zichzelf schijnt te herhalen; op dezelfde manier, onder soortgelijke omstandigheden. Alles lijkt in duigen te vallen.
Ik wil niet dat dit zich herhaalt, omdat wat zich vijf jaar geleden afspeelde de somberste, eenzaamste en armste periode van mijn leven was. Ik voel me alsof ik het slachtoffer ben in een of andere grote reality soap en dat er niets lijkt te zijn wat ik kan doen om dat te stoppen en ik ben doodsbang. Het lijkt erop dat mijn ego zichzelf probeert te beschermen, door zijn aanval enorm te intensiveren in een poging mij te verhinderen het los te laten, door in mijn leven slechte omstandigheden te creëren. Is er iets wat ik kan doen om wat gaande is te stoppen? Een vriend suggereerde, dat ik de eerste keer dat dit gebeurde misschien een bepaalde richting in mijn leven had moeten kiezen en dat niet gedaan heb, en dat daarom de omstandigheden zich nu herhalen, zodat ik deze keer de juiste keuze kan maken. Misschien laat ik me om niets meeslepen, maar als de boel inderdaad weer in duigen valt en ik er niets aan kan veranderen, zou het fijn zijn een beetje innerlijke vrede te hebben met wat er gebeurt.
Antwoord: Je vertelt niet of je een student bent van Een cursus in wonderen, maar je voorgevoel over wat je ego wellicht van plan is, wijst erop dat je meer dan oppervlakkige kennis hebt van de principes van de Cursus. De Cursus zelf zegt:
“Beproevingen zijn niets dan lessen die je verzuimde te leren, opnieuw aan jou gepresenteerd, zodat waar je eerst een verkeerde keuze maakte, je nu een betere kunt doen, en zo ontsnappen kunt aan alle pijn die jouw eerdere keus je bracht.”(T31.VIII.3:1)
Maar het gaat altijd enkel en alleen over de inhoud van onze eigen waarnemingen van anderen, en de pijn die deze oordelen met zich meebrengen, en niet over de specifieke vorm van de gebeurtenissen zoals die zich schijnen af te spelen in ons leven. En de Cursus zegt nergens dat je de cyclus van pijn en lijden moet herhalen totdat je het goed begrepen hebt, alsof er een soort karmische schuld zou zijn die moet worden voldaan. Dit mag dan waar zijn binnen het egodenksysteem, maar het hele doel van de Cursus is het blootleggen van de waanzin van het ego, zodat we een keuze kunnen maken tegen dat denksysteem en voor innerlijke gezondheid.
Dus wat staat ons te doen? Wat we allemaal moeten leren is ons bewust te worden van onze eigen innerlijke beslissing onszelf als schuldige zondaars te zien die het verdienen gestraft te worden voor al onze misdaden, te beginnen met onze vermeende aanval op onze Vader Die slechts Zijn Liefde naar ons uitbreidt. Het is waar dat we ergens diep vanbinnen geloven dat we liefde aangevallen hebben, maar we moeten dat geloof in ons bewustzijn brengen, zodat we vraagtekens kunnen zetten bij die overtuiging, en bij het lijden en de pijn waarvan we denken dat die ermee gepaard gaan. Want er is niets onvermijdelijks aan de dingen die in ons leven gebeuren. En preciezer nog: er is niets onvermijdelijks aan de interpretatie die wij geven aan die gebeurtenissen. Met andere woorden: we kunnen ons het slachtoffer voelen van wat ons in het leven lijkt te overkomen, maar die interpretatie van slachtoffer-zijn is niets meer dan dat – een interpretatie. En als we bereid zijn onze rol te aanvaarden bij het interpreteren van uiterlijke gebeurtenissen, dan kunnen we ons verbinden met Jezus en hem toestaan er een andere interpretatie aan te geven, een interpretatie waarin niemand schuldig is, ook en vooral wijzelf niet.
Dus als je kunt gaan herkennen dat het ego je angsten voor de toekomst aanwakkert, gebaseerd op een verkeerde vooronderstelling over jezelf, dan kun je je gaan afvragen of je naar die stem wilt blijven luisteren. Want die stem wenst niemand het goede toe (T15.VII.4:3). Maar er is een andere Stem – als je eenmaal de stem van het ego afgewezen hebt – die altijd volmaakt geluk voor jou wil (Wd1. 101).
