Ik ben nu zes jaar student van Een cursus in wonderen en pas die dagelijks toe. Telkens wanneer ik een vraag heb, wordt die in een of andere vorm door jullie beantwoord. Dus bedankt voor alle hulp. Nu ben ik een beetje verward over de manier waarop ik met de volgende situatie moet omgaan. De afgelopen acht jaar ben ik zo’n 14 kilo aangekomen, en omdat ik 69 jaar ben, baart me dat zorgen, omdat overgewicht veel ziektes kan veroorzaken en dat maakt me ongerust. Dus heb ik een dieet gevolgd, gezond gegeten en oefeningen gedaan. Ik vind dit een goede strategie, maar ben verward omdat ik weet dat alle ziektes, kwalen en pijnen niet meer zijn dan mijn eigen schuld over de keuze die ik heb gemaakt om God te verlaten, en dat die schuld op mijn lichaam geprojecteerd is. Als ik me hiervan bewust blijf en mijn plan blijf volgen, is dat dan in orde? Hoe moeten we handelen als we de Cursus willen volgen en toch doen wat naar onze mening in deze wereld noodzakelijk is? Deze vraag kan in heel wat verschillende situaties gebruikt worden. Nogmaals bedankt voor alle hulp.
Antwoord: Je hebt gelijk. Deze vraag kan toegepast worden op veel verschillende situaties die met gedrag te maken hebben.
Zoals je ongetwijfeld weet, legt Een cursus in wonderen niet de focus op veranderen van gedrag. maar wel van leraar die in ons dagelijks leven onze gids zal zijn. Maar we moeten toch ergens beginnen, en dat ‘ergens’ is in principe waar we ons op dit moment bevinden. Het doet er niet toe dat ik gisteren zo goed als aan de rechterhand van God zat, wanneer ik vandaag een en al haat, vijandschap, enzovoort ben.
We beginnen dus daar waar we zijn. Je zegt dat je weet dat je kwalen voortkomen uit je schuldgevoelens. Alleen al dat inzicht geeft je meer kennis dan 99,9% van de bevolking. Dat is al een prima begin! Je wilt gewicht verliezen om langer en gezonder te kunnen leven, en misschien vind je dan ook wel dat je er beter uitziet (hoewel je dat niet zegt). Je hebt een plan dat volledig en goed uitgedacht lijkt te zijn. Je geeft te kennen dat je je plan hebt toegepast, ten minste voor een poosje, en dat je verward bent geraakt – over je plan, over je schuld, enz…
Het lijkt erop of je vanuit je juiste gerichtheid-van-denken een beslissing hebt genomen om beter voor jezelf te zorgen, jezelf een beetje meer lief te hebben, en wat van je schuld ‘los te laten’, en het waard te zijn om in goede gezondheid en gelukkig te zijn. Het lijkt er ook op dat, toen je eenmaal je plan begon toe te passen, een klein stemmetje in je oor begon te fluisteren – met als boodschap, ongeacht de woorden: ‘Wie zal ik zonder mijn schuld zijn?’ Toen je dat eenmaal had gehoord, begon je verward te worden. Moet ik het wel doen? Zou ik het wel doen? Kan ik het wel doen? En dat alles als een rechtstreekse reactie op je beslissing die werd genomen vanuit een juiste gerichtheid-van-denken.
Dit is een perfect voorbeeld van wat we allemaal doen, in verschillende situaties in ons leven. We nemen een beslissing vanuit een juiste gerichtheid-van-denken, schrikken daarvan (en van de gevolgen) en springen terug in de armen van het ego, tot we zijn waanzin weer beu zijn. En dan begint het hele proces opnieuw – en steeds weer opnieuw. Zo gaan we verder, tot onze angst totaal verdwenen is en we de ultieme beslissing nemen vanuit onze juiste gerichtheid-van-denken; op dat punt zijn we in de werkelijke wereld en horen we niet langer dat stemmetje van het ego. En als je dit proces kunt veralgemenen naar je hele leven, zul je in staat zijn sneller en gemakkelijker de tekenen van angst te herkennen wanneer ze je gedachten binnensluipen, ongeacht hun vorm. Dat zal je ook helpen je twijfels en sabotage van jezelf minder ernstig te nemen dan je in het verleden hebt gedaan, door gewoon te zeggen: “Natuurlijk ben ik weer bang geworden. Dat is toch niets nieuws?”
