Het lied van het gebed zegt dat bidden voor materiële dingen niet werkelijk bidden is maar een roep om onze schuld te verbergen en een roep om vijandschap, die van onszelf. Is de juiste manier van bidden dan alleen een gebed uit dankbaarheid? Hoe gaan we dan om met onze innerlijke verlangens? Als ons enige doel is God te kennen, hoe moet ik dan bidden? Moet ik in stilte zijn? Is bidden met anderen dan samen naar God kijken? En hoe ga ik om met wensdenken?
Antwoord: Deze prachtige doorgegeven tekst, Het lied van het gebed, kwam als antwoord op de manier waarop studenten van Een cursus in wonderen de Cursus gebruikten. Veel studenten dachten dat de Cursus zei dat ze Jezus of de Heilige Geest konden vragen om hun lichaam te genezen, dingen te repareren, problemen in de wereld op te lossen en ervoor te zorgen dat ze krijgen wat zij wilden. Dus onderwijst Jezus ons in Het lied van het gebed wat het ware gebed is. Hij zegt op de eerste plaats dat het niet verkeerd is om te vragen om materiële zaken. In feite kun je, zolang je denkt dat je een individu bent die in de wereld leeft, niet voorkomen dat je op die manier bidt (L1.I.2:3). Gebed is als een ladder, zegt hij. Terwijl je die beklimt en je weg naar boven gaat, zal je gebed een andere vorm krijgen, omdat je behoeften veranderen. Wanneer je vergeving beoefent zul je steeds minder schuld hebben, en “zonder schuld is er geen schaarste. De zondelozen kennen geen nood” (L1.II.3:5,6). Boven aan de ladder, als gevorderde leraren van God, zul je geen enkele vorm van schaarste ervaren, noch afscheiding waarnemen, en daarom zal je gebed slechts een lied van dankbaarheid zijn. Maar dat is pas bovenaan de ladder.
Op de lagere treden van de ladder, ervaren we allerlei behoeften en verlangens. Dat is normaal. Het is goed daar zachtmoedig mee om te gaan en ze niet te ontkennen. Als je eerlijk bent en toegeeft dat ze afkomstig zijn van een verkeerde waarneming van jezelf, zullen ze je niet tegenhouden. Het is niet verkeerd om te vragen om specifieke dingen. Het is nooit behulpzaam je schuldig te voelen over het feit dat je behoeften en verlangens hebt of ertegen te vechten. Je hoeft alleen maar te zeggen: ‘Dit is waar ik nu sta, en wanneer ik minder angstig ben, zal ik toelaten dat er meer liefde binnenkomt en dan zal ik geen tekort of gebrek ervaren’. Het is heel belangrijk om te onthouden dat dit geen cursus is in opoffering of ascese. Het gaat om een langzaam en zachtaardig proces, en je springt niet van de onderste tree van de ladder direct naar het einde. Daar zitten vele stappen tussen. Het gaat erom steeds het beste te doen wat je kunt, op welk punt je ook bent, en er wordt nooit meer van je gevraagd dan dat. Als je vergeving beoefent, zal de vorm van je gebed vanzelf veranderen.
Je gebed op de lagere treden van de ladder is altijd voor jezelf. Je vraagt dan hulp van Jezus of de Heilige Geest om in zachtheid en zonder oordeel te kijken naar je ego-gedachten en te zien dat je je belangen deelt met iedereen. Wanneer je ‘vijanden’ hebt, heb je je belangen als los van anderen gezien en in conflict met die van hen. Dan is het nodig om hulp te vragen en je denkgeest te laten genezen door vergeving. Wanneer de behoefte om een vijand te hebben is herkend en vervolgens genezen, ben je dichter bij je ware staat van eenheid gekomen. Dan wordt bidden met anderen eenvoudigweg een vreugdevolle dankbetuiging voor onze Eenheid als Christus en voor de Eenheid van Christus en God. Vragen-uit-nood zal niet langer enige betekenis meer hebben.
[Zie ook: V#402 ]
