Mijn man overleed aan de ziekte van Pick (dementie) op de leeftijd van 59 jaar. Ik kies ervoor om een teruggetrokken leven te leiden omdat mijn ego me vertelt dat het veilig is in mijn huis. Het beste dat ik kan doen op dit moment is de Cursus bestuderen. Toch heb ik pas een training voltooid om vrijwilliger te worden in een hospice omdat ik dacht dat ik de capaciteiten en de liefde heb en dat nu vergeving nodig is om patiënten die aan het einde van hun leven zijn te helpen. Oh, het ego voelt zich zo schuldig omdat ik medicatie moet nemen om het seratonine gehalte te verhogen dat mijn emoties reguleert, terwijl ik in staat zou moeten zijn om mijn eigen hersenen te reguleren!
Antwoord: Het is heel normaal om je alleen te voelen in je verdriet om het verlies van je man. Met de deelname aan het trainingsprogramma van het hospice heb je jezelf waarschijnlijk geholpen om verder te gaan. Je kunt er zeker van zijn dat er geen conflict is als je op dit gebied werkzaam bent en tegelijkertijd de Cursus te bestudeert. Je activiteiten in het hospice (vorm) kun je beschouwen als het leslokaal, waarin je leert dat je dezelfde belangen hebt als je ‘patiënten’. Je bent niet gescheiden van hen ook al lijkt dat zo (inhoud). Onze relatie met anderen is het middel dat Jezus gebruikt om ons te helpen onze vergevingslessen te leren. Dus, als we dat zien als het doel (inhoud) van alles wat we doen, kunnen we gelukkige leerlingen worden, ongeacht wát we doen (vorm).
Dezelfde zachtaardige aanpak kun je gebruiken voor jouw behoefte aan medicatie. Jezus zelf zegt ons dat het niet verkeerd of ‘niet spiritueel’ is om medicatie te nemen of andere vormen van magie. In feite is het wijzer dan onszelf pijn te doen door het ontkennen van onze behoeften (lichamelijk of psychologisch), of onszelf te veroordelen omdat we zulke behoeften hebben (T2.IV.3-5). Als we onszelf veroordelen bevestigen we eenvoudigweg de evaluatie van het ego, die ons schuldige zondaars vindt die straf verdienen. Jezus troost ons alleen maar, want hij ziet onze angst en ons verlangen om te horen dat we het vreselijke waarvan we onszelf beschuldigen niet hebben gedaan, namelijk ons afscheiden van God en de Liefde vernietigen. Daarom helpt hij ons te leren dat oordelen nooit gerechtvaardigd zijn. We blijven zoals God ons heeft geschapen. Niets heeft dit ooit veranderd of zal dat ooit veranderen. We dromen alleen maar dat we het hebben veranderd. Het goede nieuws is dat “we thuis zijn in God en dromen van ballingschap.” (T10.I.2:1)
