Wat kan iemand weerhouden de overgang te maken van student naar beroepskracht op gezondheidsgebied? Gedurende tenminste vijf jaar heb ik veel studie gevolgd in vormen van lichaamswerk, maar toch heb ik niet voldoende zelfvertrouwen om over te stappen van student naar beroepskracht. Soms is het lastig te weten of je weerstand om een praktijk te beginnen komt omdat je er echt nog niet aan toe bent en de geschikte basisvaardigheden nog niet hebt, ofwel dat het eerder iets is dat verband houdt met je zelfconcept, verantwoordelijkheid, kracht, enzovoort. Ik vraag me af of dit hele probleem op een of andere manier te maken kan hebben met de ontologische splitsing zoals beschreven in Een cursus in wonderen. Heb jij misschien een idee over wat het ‘grotere geheel’ kan zijn in verband hiermee?
Antwoord: Vaak houdt dit soort blokkade verband met een schuldbeladen zelfconcept. De schuld is, uiteraard, uiteindelijk geworteld in het antwoord van het ego op de afscheiding van God: het was een vreselijke zonde die strenge en eeuwige straf verdient, zo niet de dood, van een wrekende God. Deze diepe laag van schuld in onze denkgeest kan onbewust ons leven in de wereld op verschillende manieren beïnvloeden. We kunnen bijvoorbeeld proberen onze ‘zonde’ te verbergen, door in de wereld nooit succesvol te zijn. Op die manier, zo redeneren we, zou God ons niet te hard aanpakken als Hij met ons afrekent. We kunnen ons ook verschrikkelijk onwaardig voor succes voelen. Omdat we onszelf beschuldigen Gods Koninkrijk en onze ware Identiteit te hebben vernietigd voor een persoonlijk bestaan – we hebben dat gestolen – staan we onszelf misschien nooit toe succesvol te zijn, of in een positie van macht of autoriteit te verkeren over andere mensen, uit angst hen ook te vernietigen. Op een onbewust niveau weten we dat we hier een leugen leven, en we zijn bang dat dit wordt ontmaskerd. Een oplossing voor dat dilemma, volgens ons, is dan om op de achtergrond te blijven.
Dit alles is beschreven als een ‘slecht aangepaste oplossing voor een niet bestaand probleem’. Met andere woorden: het probleem is niet de onmacht om stappen te zetten in de wereld. Het probleem is dat we geloven dat we hier zijn ten koste van God, en dat we daar duur voor zullen moeten betalen; daarom kunnen we er beter nu iets aan doen. We hebben geluisterd naar het verhaal van zonde, schuld en angst van het ego, en geloven nu dat we echt bestaan als individu, en dat al onze problemen te maken hebben met de wereld, inclusief ons lichaam, fysiek en psychologisch. Niet waar! zegt Jezus in de Cursus. Het is onmogelijk je af te scheiden van de oneindigheid, en daarom hoeven we onszelf niet van zonde te beschuldigen. Dit is het Verzoeningsprincipe.
Zo leren we als Cursusstudent ons leven en onze relaties in de wereld te zien als een klaslokaal waarin we de lessen leren die de onjuiste overtuigingen, die de bron zijn van wat ons ook maar dwars zit, ongedaan maken. Het probleem is de keuze die we in onze denkgeest maken om het verhaal van het ego te geloven. Daarom is het doel dat we nu aan ons leven geven ons te herinneren te lachen om al de uitingen van het ‘nietig, dwaas idee’ dat we afgescheiden van onze Bron kunnen zijn (T27.VIII.6:2). Dit kan in iedere functie, in ieder beroep of carrière, op ieder niveau. De inhoud waarvoor we in onze denkgeest kiezen geeft richting aan ons hele functioneren.
