Ik worstel met de keuze welke carrière ik moet kiezen. Ik begrijp dat Een cursus in wonderen leert dat het doel en niet de vorm ertoe doet, en dat iedere omstandigheid een gelegenheid is om vergeving te beoefenen, en daardoor gezuiverd te worden en klaar voor verlichting. Maar mijn dilemma is dat ik heel graag het pad van spirituele ontwikkeling wil gaan, me sterk aangetrokken voel tot leren over spiritualiteit, de wereld wil rondreizen, de wereld wil zien – en uiteindelijk deel wil uitmaken van de oplossing voor het genezen van de wereld – maar dat ik ook heel graag wil acteren en schilderen, waar ik toevallig beide goed in ben. Mijn acteerklassen beginnen juist weer en ik zit in een groep waar het nu ‘erop of eronder’ is – ik ga er met hart en ziel voor of helemaal niet, wat betekent dagelijkse toewijding aan die vorm van ontwikkeling. Maar ik zou me kunnen wijden aan een grotere zaak – aan genezing. Die uren zou ik bijvoorbeeld kunnen doorbrengen met zieken. Acteren lijkt me vooral een ‘ego ding’, en ik weet niet of ik dat kan doen én trouw zijn aan mijn geweten, terwijl zoveel mensen sterven (ik werk voor een liefdadigheidsinstelling die kinderen in armere landen helpt) en de wereld zo ziek is en zoveel pijn heeft op zo veel verschillende niveaus.
Antwoord: Ontspan! Er is een uitspraak in de Cursus die met een beetje variatie steeds weer herhaald wordt, in alle drie de boeken, die iedere student van Een cursus in wonderen ter harte dient te nemen: “De enige verantwoordelijkheid van de wonderdoener is de Verzoening voor zichzelf te aanvaarden” (T2.V.5:1). En dit betekent eenvoudig dat we ons alleen, van moment tot moment, bezig hoeven te houden met de keuze die we in onze denkgeest maken voor ofwel het ego, ofwel de Heilige Geest. Tenslotte, en met elke stap langs de weg, doet niets anders ertoe.
Begaan zijn met de wereld en alle pijn en lijden lijkt zo’n nobele toewijding te zijn, maar de radicale positie van de Cursus is: zo’n focus is slechts een andere manier om het ego te versterken, en is daarom een aanval (bijvoorbeeld H7.4:4-7). Het kan onvriendelijk, ja zelfs harteloos lijken om de betekenis van de wereld en al haar problemen minder belangrijk te maken, maar de reden volgt heel direct uit de fundamentele metafysische premissen van de Cursus. De wereld is, hoe werkelijk zij ook lijkt, niets meer dan de symbolische schaduw van de schuld van de denkgeest vanwege de keuze voor het ego (T18.IX.4), dat afscheiding in plaats van eenheid verlangt. Onze aandacht op de wereld richten betekent in de egovalkuil vallen van ons niet meer gewaar zijn dat we denkgeest zijn, en erop staan dat we weten wat het probleem is, en hoe het kan worden opgelost. De wereld is niet het probleem, en de Cursus bedoelt dat heel letterlijk! De aandacht op de wereld richten is je ervan verzekeren dat het werkelijke probleem – de keuze voor afscheiding in de denkgeest en dat serieus nemen – nooit herkend en aangepakt wordt (WdI.79).
Er is geen hiërarchie in de wereld van illusies (T26.VII.6). Jezus vraagt ons te beseffen dat wat er echt toe doet niet is wát we doen, maar met wié we het doen. Je kunt jezelf inzetten voor het verlichten van het lijden van de wereld en eenvoudig het onderliggende geloof in slachtofferschap versterken, wat het ego heeft verzonnen als een middel voor het handhaven van schuld, maar dan buiten jezelf gezien. Verder kan de rol van genezer zelfverheffing als doel hebben, of om je eigen gevoelens van schuld en onwaardigheid te bedekken, zonder je ooit af te vragen of die onderliggende gevoelens enige realiteitswaarde hebben. In tegenstelling hiermee kun je jezelf wijden aan het toneel en acteren en daarmee het doel van de Heilige Geest dienen door jezelf en anderen te helpen erkennen dat we op een zeker niveau allen hetzelfde zijn, en tenslotte dat de hele wereld een toneelstuk is, en niets ervan serieus hoeft te worden genomen.
En natuurlijk is precies het tegendeel mogelijk, omdat de vorm zelf irrelevant is. Je kunt bezig zijn de pijn en het lijden van anderen in de wereld op heel specifieke, concrete manieren te helpen verlichten, en toch het bewustzijn behouden dat alle pijn en lijden echt alleen maar in de denkgeest zijn, en dat dié alleen genezen moet worden. En het is mogelijk, zoals je suggereert, een acteurscarrière te gebruiken als een middel voor zelfverheffing, of misschien zelfs tot nog groter nadeel: als een middel om propaganda te maken voor het ego en al zijn waarden, inclusief de werkelijkheid van aanval, verraad en slachtofferschap.
Nogmaals: de vorm van onze betrokkenheid bij de wereld doet er niet toe. Wat telt is het doel dat we ervoor kiezen. Als we erkennen dat onze enige verantwoordelijkheid is de Verzoening voor onszelf te aanvaarden, dan zullen we ook in toenemende mate erkennen dat wát we ook doen ons de gelegenheid zal verschaffen die we nodig hebben om onze vergevingslessen te leren, en de schuldprojecties die we in de wereld geplaatst hebben terug te nemen. Geloven dat er ook maar iets anders van betekenis is, betekent volhouden dat we gelijk hebben, en de enige echte beschikbare hulp voor het verlichten van alle pijn en lijden weigeren.
