Ik waardeer je hulp voor een beter begrip van de paragraaf “De illusie van behoeften”, in hoofdstuk 1 van het Tekstboek (T1.VI) van Een cursus in wonderen. Zijn de ‘niveaus’ of ‘rangorden van behoeften’ een verwijzing naar Maslows hiërarchie van behoeften? Wat betekent het om vergissingen ‘van beneden af’ (T1.VI.3) te corrigeren? Ik voel dat we onze duidelijke behoeften niet moeten ontkennen zolang we onszelf als een lichaam in de wereld waarnemen. Zit ik op het juiste spoor met de gedachte dat het ergste wat gebeuren kan, wanneer ik ‘naar buiten’ storm om mijn waargenomen behoeften te bevredigen, is dat ik in een andere hoek van mijn ‘vergevingsklas’ terecht kom.
Antwoord: Ten eerste: ja, ‘niveaus’ of ‘rangorden van behoeften’ verwijst indirect naar de veronderstelling van een hiërarchie van behoeften, een veelbesproken concept in psychologische kringen in de jaren 60 van de vorige eeuw.
In deze belangrijke paragraaf ‘De illusie van behoeften’ helpt Jezus ons een begin te maken met beseffen dat wat correctie in ons leven behoeft niet een waargenomen gebrek is – een relatie, geld, gezondheid enzovoort – maar ons onjuiste geloof, dat hij definieert als ons gevoel van God afgescheiden te zijn: “Het gevoel van God afgescheiden te zijn is het enige gebrek dat je echt dient te corrigeren. Dit gevoel van afscheiding zou nooit zijn ontstaan als jij je waarneming van de waarheid niet had vervormd en jezelf daardoor als behoeftig was gaan zien” T1.VI.2:1-2). Hier komt het wonder van vergeving binnen, want het wonder van vergeving maakt onze verdraaide waarneming van onszelf ongedaan.
Zoals je opmerkt: we moeten onze lichamelijke behoeften niet ontkennen zolang we onszelf waarnemen als een lichaam dat in ruimte en tijd leeft. Onze behoeften ontkennen zal ons spiritueel helemaal niet vooruitbrengen, en zoals vaak het geval is, zou het er alleen maar erger op worden. Onszelf toestaan aan onze lichamelijke behoeften te voldoen is zeker niet zondig of verkeerd, en we hoeven onszelf daarvoor niet te veroordelen. Het stelt alleen het genezingsproces dat ons naar een staat van vrede leidt uit. Wanneer we ons bewust worden van wat we hebben gedaan bevinden we ons, zoals je zegt, eenvoudig in een andere hoek van onze vergevingsklas. Omdat onze ervaring dus uiterlijk is – d.w.z. van het lichaam – dient daar de correctie te worden toegepast. We geloven dat vergeving van het ene lichaam naar het ander geuit moet worden, ‘van beneden af’. Pas later in ons leerproces begrijpen we dat de correctie en de vergissing zich alleen bevinden op het niveau van de denkgeest. De wereld van tijd en ruimte, van lichamen, leven en dood zijn niets meer dan schimmige projecties van het egodenksysteem. Hulp aan Jezus vragen brengt ons bewustwording van de oorzakelijke functie van de denkgeest. Dan zijn we in staat de gedachte (of de overtuiging) die het probleem is ongedaan te maken, en vervangen afscheiding door Verzoening, aanval door vergeving, het ego door God.
