Een cursus in wonderen stelt dat “ik vraag om alles wat mij lijkt te overkomen, en ontvang zoals ik heb gevraagd” (T21.II.2:5). Op een van jouw tapes zei je dat ‘als ik vast zit en me ellendig voel, dan is dat omdat ik wil dat ik vast zit en me ellendig voel.’ Ik worstel in dit leven met alles – baan, familie, de plaats waar ik woon. Maar het lijkt gewoon onmogelijk dat dit gebeurt omdat ik wil worstelen en ongelukkig zijn. Ik heb het gevoel dat ik niet wil dat het leven zo moeilijk is, en dat de weg die mijn leven gegaan is en gaat, voor mij volkomen onbeheersbaar is. Ik weet dat ik niet weet wat ik doe, of hoe ik vrij kan zijn van al deze ellende. Wanneer we ons ervan bewust worden dat we krijgen waar we om vragen, wat voor sommigen van ons een ongelukkig leven is, hoe veranderen we dat? Of is het gewoon je lot in het leven?
Antwoord: Om te beginnen verwijst Jezus in de passage die je aanhaalde niet naar uiterlijke omstandigheden of gebeurtenissen; hij spreekt uitsluitend over de interpretatie van wat voorvalt in ons leven, oftewel hoe we dat ervaren. Dat betekent dat als je jezelf ziet als een onschuldig slachtoffer van krachten buiten jezelf dan is dat een interpretatie. Voor de meeste studenten komt het als een grote schok wanneer hij in de daaropvolgende zin zegt dat je jezelf iets wijs maakt als je op die manier denkt (T21.II.2:6). Het is waar dat we de meeste dingen in de wereld niet kunnen beheersen: het weer, de snelheid van het licht, de banen- en huizenmarkten, de beslissingen en daden van dictators, enzovoort. Maar we hebben absoluut controle over onze reacties op deze krachten. Dat is het niveau van verantwoordelijkheid waar Jezus naar verwijst, en hij traint ons om ons daarop te focussen. Want dat is de beginfase van het terugwinnen van de macht van onze denkgeest, die we weggaven toen we voor de afscheiding kozen boven de eenheid met God. Dit betekent echter niet dat je geen stappen kunt ondernemen om je situatie in de wereld te verbeteren.
Het centrale punt is dat de vrede van God in onze denkgeest is, als deel van ons wezen, en daarom niet afhankelijk is van wát dan ook buiten ons. Niets kan die vrede wegnemen of verminderen, of zoals Jezus zegt in de les ‘Mijn verlossing komt van mij’: “De ogenschijnlijke prijs voor het accepteren van het idee van vandaag is deze: het betekent dat niets buiten jou je kan verlossen, niets buiten jou je vrede kan geven. Maar het betekent ook: niets buiten jou kan je kwetsen, je vrede verstoren, of jou op enige manier van streek maken” (WdI.70.2:1,2; zie ook WdI.152). Dit is voor ons inderdaad moeilijk te bevatten, maar het is de kern van Jezus’ radicale boodschap. Als vrede altijd in ons is en we die niet ervaren, dan kan er maar één reden zijn: we kozen er zelf tegen omdat wat het ego bood op dat moment aantrekkelijker voor ons was. We ontkennen vervolgens dat we dat deden, en geven de schuld voor ons gebrek aan vrede aan iets anders dan aan die beslissing. Het is waar dat, zoals je zegt, het onzinnig is te denken dat we doelbewust ellendig willen zijn en voortdurend in strijd. Maar dat betekent gewoon dat we niet in contact zijn met de dynamiek van onze denkgeest, en onszelf misleiden wat betreft de reden dat we ongelukkig zijn. Deze verwarring corrigeren is een belangrijk doel van de lessen in het Werkboek. Les 5 stelt bijvoorbeeld: “Ik voel nooit onvrede om de reden die ik denk” (WdI.5).
Volgens de strategie van het ego wensen we (in ons onjuist gerichte denken) ons bestaan als een van God afgescheiden individu te beschermen. Maar dan zonder de schuld daarover. Echter, om dat doel te bereiken kunnen we niet in onze denkgeest blijven, want daar kan God ons te pakken krijgen, zo waarschuwt het ego. Daarom moeten we onszelf in een andere staat projecteren, en (om een lang verhaal kort te maken) daarom ervaren we onszelf alleen maar als een lichaam dat worstelt om te overleven in een wereld die het ene na het andere probleem op ons lijkt te werpen. Dan is de wereld het probleem, niet de beslissing die we nemen in onze denkgeest, want we zijn ons er zelfs niet meer van bewust dat we een denkgeest hebben. Dus de ego strategie is gelukt – schijnbaar. Zo legt Jezus in Een cursus in wonderen deze hele intrige bloot, en leert ons hoe aan ons lijden een einde te maken door middel van het beoefenen van vergeving.
Andere studenten hebben eendere kwesties verwoord. Misschien vind je het behulpzaam deze besprekingen te lezen; zie V#980 , V#1353 en V#1359(i) .
