Ik zou wanhopig graag verlost worden van de ketenen van het zelfbewustzijn die mij van Jezus weghouden. De overvloed van woorden in de Cursus brengt me zo in de war. Ze lijken nergens toe te leiden. De globale gedachte is dat ik mezelf voor de gek houd met het idee dat ik verlossing kan vinden. Het lijkt wel of ik de woorden probeer te verteren om mijn honger naar God te stillen. Het zelfbewustzijn blijft de hele tijd bij me, net als een schildwacht, en belet me de fysieke wereld los te laten zodat ik de geestelijke wereld kan binnentreden. Simpel gezegd: hoe kan ik het onderricht van Een cursus in wonderen toepassen op dit probleem dat ik me gevangen voel in mijn zelfbewustzijn? Hoe kan ik de Cursus gebruiken als de woorden in mijn hoofd gevangen blijven zitten?
Antwoord: Je kunt de Cursus heel efficiënt gebruiken door rustig voorbij de woorden te glippen naar de Liefde die ze inspireert en alleen maar daaraan vast te houden. Dat is uiteindelijk het doel waarvoor elke student met de Cursus werkt. Het gaat niet om de woorden; Jezus herinnert ons daaraan: “woorden zijn slechts symbolen van symbolen. Ze zijn daarom dubbel van de werkelijkheid verwijderd” (H21.1:9-10).
Het is ook belangrijk dat je vrede niet verstoord wordt omdat je Gods Liefde nog niet ervaart. Als je er te hard naar streeft Liefde te ervaren, versterkt dat de bewering van het ego dat Ze in jou niet aanwezig is. We hebben allemaal een gespleten denkgeest; we voelen ons allemaal aangetrokken door die Liefde maar zijn er tegelijk doodsbang voor, omdat we weten dat onze individualiteit en ons zelfbewustzijn in Haar Tegenwoordigheid zouden verdwijnen. We weten dat ons onechte zelf een belemmering vormt om ons bewust te zijn van de aanwezigheid van Liefde, maar een deel van ons wil dat uit angst niet loslaten. Als onze vrede verstoord is, wordt het ego des te werkelijker. Het is beter rustig te erkennen dat een deel van je nog steeds bang is; dat is niet erg. Vecht er niet tegen of veroordeel jezelf daar niet voor. Zachtheid en vriendelijkheid tegenover jezelf is een heel behulpzame manier om de Liefde te aanvaarden die altijd in je denkgeest aanwezig is.
Het pad van Een cursus in wonderen leert hoe je het ego niet serieus moet nemen. Het wordt met een zachte glimlach verdreven, de glimlach die kalm verzekert dat het ego geen macht heeft om de werkelijkheid te veranderen, en dat Liefde de werkelijkheid is. En de schorre kreten van het ego zullen in zijn eigen nietsheid wegsterven, naarmate je leert het ego steeds minder serieus te nemen: “Het deel [van jou] dat luistert naar de Stem namens God is kalm, altijd in rust en volkomen zeker. Het is in werkelijkheid het enige deel dat er is” (WdI.49.2:1-2).
Als je voelt dat het je helpt, is er niets mis mee om een therapeut om hulp te vragen om met je zorgen en angsten om te gaan. Dikwijls gaat deze vorm van hulp goed samen met onze inspanningen om ons te bevrijden van de belemmeringen in onze denkgeest.
