Hoe ga je om met chronische gezondheidsproblemen vanuit het perspectief van Een cursus in wonderen, wanneer deze gepaard gaan met voortdurend lichamelijk ongemak en ontwrichting van het dagelijks bestaan? Stel dat zo iemand in staat is om de ziekte te beschouwen als het gevolg van zijn of haar eigen verkeerde keuzes in de denkgeest, eerlijk bereid is om een andere keuze te maken en probeert zichzelf te vergeven voor de verkeerde keuze. Hoe ga je dan verder, als er geen medische behandeling ter verlichting bekend is? Wat is de meest vriendelijke, milde manier waarop je jezelf kan vergeven binnen dit scenario, en hoe kun je zelfs maar beginnen voorbij te gaan aan het voortdurende fysieke ongemak en/of de pijn, als er zelfs geen ‘magische’ remedie bestaat voor een illusoir moment ter verlichting ervan?
Antwoord: De situatie die je beschrijft is buitengewoon zwaar. We hopen oprecht dat er gauw een vorm van medische hulp op je pad komt. Het is vreselijk moeilijk om in vrede te zijn wanneer je lichaam de hele tijd, dag in dag uit, gesloopt wordt door pijn. Binnen deze context betekent jezelf vergeven: mild zijn voor jezelf en niet stilstaan bij de “verkeerde keuze”, die jij verantwoordelijk houdt voor je toestand. Het is een gegeven dat de keus om jezelf als terecht schuldig te zien, de oorzaak is van alle lichamelijke problemen, of het nu een verstuikte pols of een niet operabele hersentumor is – er is geen rangorde binnen illusies. Maar vrijwel niemand kan rechtstreeks contact maken met die keus om hem te beoordelen en te veranderen in een keus vanuit een juiste gerichte denkgeest. Het is ook heel goed mogelijk dat iemand voor lichamelijke problemen gekozen heeft om redenen die voortkomen uit de juist gerichte denkgeest: bijvoorbeeld om de irrelevantie van het lichaam aan te tonen tegenover de ervaring van de Liefde van God en vrede, ofwel dat iemands identiteit zijn lichamelijke beperkingen overstijgt. Bovendien, omdat we noch ons eigen volledige pad van Verzoening noch dat van iemand anders kunnen overzien, kunnen we echt niet weten waarom bepaalde problemen bestaan – of ze het gevolg zijn van een keuze vanuit een onjuist of vanuit een juist gerichte denkgeest – daarom is het beter niet te proberen ze te beoordelen.
De Cursus onderwijst ons om hulp te vragen om te leren dat ons lijden de vrede van God binnenin ons niet kan aantasten. Zelfs als we alleen maar in staat zijn de woorden uit te spreken, dan is dat voldoende om het genezingsproces in gang te zetten (zie WdII.284). De meeste mensen merken niet meteen een verandering wat betreft de symptomen, maar we moeten de verleiding weerstaan om hieruit de conclusie te trekken dat 'het niet werkt'. De bereidheid werkt altijd, want de werkelijke ziekte (afscheiding) bestaat alleen maar in onze denkgeest, dus genezing vindt ook alleen maar daar plaats. De roep om hulp die aan de ziekte ten grondslag ligt, wordt altijd beantwoord door de weerspiegeling van de liefde van de Hemel in onze denkgeest. Dus hoeven we, mild voor onszelf, alleen de waarheid hiervan te erkennen, en vervolgens erop te vertrouwen dat we, wanneer we er klaar voor zijn, het bewust zullen aanvaarden. Als we onszelf veroordelen omdat het lijkt dat we er niet klaar voor zijn, dan ondersteunen we het doel van het ego: de schuld binnenin onze denkgeest als werkelijk blijven zien. Wanneer onze denkgeest vrij is van schuld, dan is ons lichaam niet langer de focus van onze aandacht. Maar dit proces vraagt om dagelijkse oefening, in de regel gedurende lange tijd, want: “De weerstand om dit te erkennen is enorm, omdat het bestaan van de wereld zoals jij die waarneemt, afhangt van het lichaam als keuzemaker (H5.II.1:7). Maar we zullen dit niveau beslist bereiken, omdat het de natuurlijke staat van onze denkgeest is, zoals Jezus ons in herinnering brengt: “Liefde is jouw veiligheid. Angst bestaat niet. Vereenzelvig je met liefde en je bent veilig. Vereenzelvig je met liefde en je bent thuis. Vereenzelvig je met liefde en vind jouw Zelf. (WdII.5.5:4-8)
Aanverwante uiteenzettingen over ziekte en genezing kun je vinden bij V#1045 en V#1111 .
