Hoewel het in de Cursus niet specifiek genoemd wordt, maakt Kenneth Wapnick (op de cd’s van zijn workshops) duidelijk dat Jezus spreekt tot het afgescheiden deel van de denkgeest (buiten tijd en ruimte), dat terugkijkt op de videoband die we onze levens noemen. Hij noemt dat deel de keuzemaker. Is er binnen de metafysica van de afscheiding maar één keuzemaker die terugkijkt op al onze levens of is er een aparte keuzemaker voor elk leven? Was de tweede splitsing een splitsing van één enkele egodenkgeest in afgescheiden keuzemakers en vervolgens in het fysieke universum?
Antwoord: De tweede splitsing is de denkgeest zelf, die in twee delen splijt: het deel dat het egodenksysteem van afscheiding (onjuiste gerichtheid-van-denken) bevat en het deel dat de correctie van dat denksysteem (juiste gerichtheid-van-denken) bevat. Deze splitsing symboliseert het besluit van de Zoon om zich af te scheiden van alles wat hem herinnert aan zijn ware oorsprong in God, en om alleen datgene te behouden wat hem verzekert van zijn autonome en onafhankelijke bestaan dat hij zo koestert. In dit stadium is er nog steeds maar één Zoon, wat betekent dat er één keuzemaker is. Deze keuze ontketent vervolgens een reeks strategische zetten, die uiteindelijk leiden tot de splitsing van de denkgeest in vele denkgeesten en tot slot in wezens die zich totaal onbewust zijn van de denkgeest (namelijk lichamen).
Zolang we onszelf en anderen beschouwen als individuen met een afgescheiden leven, is het praktisch om te denken dat we elk onze eigen keuzemaker hebben. Naarmate we echter steeds meer leren om onszelf te beschouwen als denkgeesten die allemaal dezelfde onjuiste en juist gerichte inhoud delen, en tevens het vermogen delen om voor een van beide te kiezen, vervaagt het idee van individuele keuzemakers vanzelf, op een geleidelijk manier. Terugkeren naar onze identiteit als denkgeest is deel van onze terugreis naar de staat van eenheid. Daarom zal alles wat impliceert dat de afscheiding echt is, langzaam verdwijnen naarmate we ons meer met de denkgeest gaan identificeren.
Wanneer je je op de metafysische dimensie van Een cursus in wonderen richt, is het altijd essentieel te bedenken dat Jezus deze leer weergeeft in de context van een mythe. Deze mythe gebruikt taal en een structuur die voor ons in onze afgescheiden staat betekenisvol is. Omdat wij in het algemeen over alles denken in termen van tijd en ruimte, proberen we altijd ons proces te begrijpen in kwantitatieve termen: wanneer, waar, hoeveel, enzovoort. Dat is een van de redenen waarom de Cursus verschijnt in deze specifieke vorm, maar zo is het in werkelijkheid helemaal niet. Jezus helpt ons begrip te krijgen voor een proces dat buiten tijd en ruimte ligt en tenslotte volkomen illusoir is. Daarom is ’t het beste om, hoe intrigerend de theorie ook is, niet al te zeer te proberen het allemaal zo precies uit te denken - alsof je een bouwplan voor een groot project bestudeert. Onze vragen zullen allemaal oplossen wanneer we de ervaring krijgen – iets waar het beoefenen van vergeving onvermijdelijk toe zal leiden.
Meer uiteenzettingen over de aard van de keuzemaker, met behulpzame verwijzingen, vind je bij de vragen V#663 , V#713 en V#715 .
