Ik heb onlangs een einde gemaakt aan een relatie van zeven jaar. Ik was van plan met mijn partner te trouwen tot hij me vertelde dat hij niet zeker was. Ik heb hem een paar weken bedenktijd gegeven, maar hij kon geen beslissing nemen en zei dat hij het gevoel had dat hij niet goed genoeg voor me was. Met tegenzin en veel verdriet heb ik de relatie beëindigd, en ik weet nog altijd niet wat hij eigenlijk wilde. Ik begrijp uit de Cursus dat al wat ons overkomt, door onszelf tot stand wordt gebracht. Ik zou graag weten of deze situatie, met inbegrip van zijn onzekerheid en het gevoel dat hij niet goed genoeg was, veroorzaakt werd door mijn schuld, omdat ik naar iets zocht dat buiten mezelf lag. Was het verkeerd van mij om deze relatie te willen verdiepen? Ik vraag me nu af of ik een liefdevolle relatie heb opgegeven omdat ik wilde trouwen.
Antwoord: Een cursus in wonderen zegt ons dat het fysieke leven een droom is en dat wij die dromen. Uiteindelijk is het dus waar dat al wat we hier ervaren ons eigen maaksel is. Maar we hebben dit alles niet gedroomd als de persoon die we denken te zijn. Dat gebeurt op een niveau dat buiten tijd en ruimte ligt –een niveau waarmee we vanuit deze droom geen contact kunnen hebben of dat we niet kunnen begrijpen. Daarom moeten we ook niet de verantwoordelijkheid opnemen voor alle gedachten, gevoelens en daden van ieder om ons heen. Dat zou trouwens heel nadelig kunnen zijn omdat het ons niet tot een groter begrip en vergeving leidt, maar eerder de neiging heeft ons dieper in de schuld en de angst te doen wortelen. Dat komt doordat het ‘ik’ dat de verantwoordelijkheid probeert op te nemen net zo goed verzonnen is als dat waarvoor het de eer probeert op te strijken. Dus kennen we uiteindelijk macht toe aan een vals zelf dat al geterroriseerd wordt door de onjuiste overtuiging dat het de macht heeft de Hemel te vernietigen en God voor eeuwig uit te bannen.
De boodschap van de Cursus is precies het tegenovergestelde. We hebben geen macht over God. Ondanks alle gruwelen die we zien en de pijn die we voelen, werd niet één noot in het lied van de Hemel gemist (T26.V.5:4). We blijven “thuis in God en [dromen] van ballingschap, maar [zijn] volmaakt in staat te ontwaken tot de werkelijkheid” (T10.I.2:1). Een behulpzame stap in de richting van het ontwaken is niet om te proberen de verantwoordelijkheid op te nemen voor wat anderen doen, maar wel de verantwoordelijkheid te nemen voor onze reacties op wat ze doen. Omdat we het draaiboek van ons leven zo hebben opgesteld dat ons leven vol pijn is, als verdediging tegen de herinnering van Gods Liefde, is de manier om van onze pijn af te raken dat we inzien dat die niet het gevolg is van uiterlijke omstandigheden, maar van onze keuze om die te voelen. Met de Cursus bezig zijn houdt in de Heilige Geest te vragen onze innerlijke Leraar te zijn en ons te helpen in te zien dat we veel gelukkiger zouden zijn als we Gods Liefde zouden kiezen in plaats van onze pijn, schuld en angst.
Voor de situatie die jij beschrijft, zegt de Cursus je dus niet of je de juiste of de verkeerde beslissing hebt genomen. Hij moedigt je wel aan te onderzoeken of je je beslissing hebt genomen onder leiding van het ego of van de Heilige Geest. Er is natuurlijk niets mis mee als je wenst te trouwen en een partner wil die dat verlangen deelt. Maar aangezien het einde van je relatie verwarrend en emotioneel moeilijk was en jij jezelf achteraf bekritiseert, lijkt het of er ook andere kwesties een rol hebben gespeeld.
Dit alles is nog geen reden om je schuldig te voelen. Praktisch iedereen hier heeft wel problemen met zijn of haar relatie aangezien het in eerste instantie het probleem met onze relatie tot God was waardoor we in deze droom verzeild zijn geraakt. Maar het lijkt wel of het je zou kunnen helpen naar de overtuigingen, gevoelens en verwachtingen te kijken die je er over intieme relaties opna houdt, zodat toekomstige relaties vlotter kunnen verlopen. Een eerste stap in de goede richting is de hand van de Heilige Geest te nemen en Hem te vragen je te helpen door Zijn liefdevolle en niet-oordelende ogen te kijken naar wat je pas hebt meegemaakt.
