Een cursus in wonderen heeft me geholpen een begin te maken met het begrijpen van zoveel zaken die in het verleden een bron van verwarring voor me waren. Ik ben katholiek opgevoed en heb dat daarna afgewezen, en ik heb in de loop van de tijd ook enkele familieleden afgewezen; ik besef nu dat dat niet nodig is geweest. Ik zou echter graag hulp hebben om met hen (en anderen) weer contact te krijgen zonder in conflict te raken over de principes van de Cursus, omdat er in het verleden altijd zoveel weerstand is geweest als ik een idee opperde dat niet met dat van hen overeenkwam. Maar in hun eigen leven lijken ze zulke ‘goede mensen’ te zijn en ik heb me een ‘slecht mens’ gevoeld omdat ik het geloof verworpen heb. Ik ben nu zo enthousiast over sommige ‘openbaringen’ die ik heb gehad en die ik graag met hen zou willen delen, maar voor ik mijn familie ook maar benader (die niet in mijn buurt wonen), moet ik eerst dit gevoel sussen dat ze hevige weerstand zullen bieden tegen de Cursus. Misschien moet ik er niets over zeggen maar alleen maar proberen mijn gevoelens te tonen door middel van mijn gedrag.
Antwoord: Tonen wat je van Een cursus in wonderen heb geleerd is waarschijnlijk de beste benadering en dit heeft in werkelijkheid niets te maken met gedrag (vorm), het doet er alleen toe wat er in je denkgeest, je denken (inhoud) omgaat. Je aandacht moet vooral gericht zijn op de inhoud: dat jouw belangen niet afzonderlijk van die van je familie zijn. Ook al bevinden jullie je op verschillende theologische paden, jullie delen nog altijd dezelfde gespleten denkgeest en de macht om te kiezen tussen het denksysteem dat elk vertegenwoordigt. In plaats van een bezoek aan je familie om de openbaringen en ervaringen te delen die jij hebt gehad, kun je het doel van je bezoek dus veranderen in een gelegenheid om al je waarnemingen van verschillen naar de liefde van Jezus in je juiste denken te brengen. Dat stelt je dan in staat te leren hoe je de verschillen in vorm kunt minimaliseren en je aandacht meer kunt richten op de inhoud die jullie samen delen. Door dit zo te benaderen zul je merken dat het nauwelijks nodig is om überhaupt over de Cursus te spreken, tenzij hij natuurlijk ter sprake komt. In dat geval is je doel nog altijd hetzelfde: de waarneming vanuit een juist gericht denken leren en beoefenen dat jullie allemaal in gelijke mate het Zoonschap delen. De liefde in jou komt dan tot uitdrukking in de vorm die het beste past voor iedereen in de situatie, en je investeert niet in het feit of je familie je nu wel of niet aanvaardt.
Er wordt ons gevraagd te demonstreren dat Jezus in ons leeft (T11.VI.7:4), wat betekent dat zijn denksysteem van vergeving in ons leeft. Hij heeft aangetoond dat zonde geen gevolg heeft en dus geen oorzaak is en bijgevolg niet bestaat; en dat betekent dat niets de liefde kan veranderen die wij zijn als Gods ene Zoon. Hij vraagt dat we dit in onze relaties demonstreren, wat we doen door ervoor te kiezen met die liefde vereenzelvigd te blijven ongeacht wat er buiten ons gebeurt. De boodschap die we zo aan allen geven die we ontmoeten is dezelfde boodschap die Jezus aan ons geeft: je kunt dezelfde keuze maken als ik heb gedaan, want onze denkgeesten zijn verbonden. Nogmaals, dit alles vindt alleen maar plaats in onze denkgeest. Als je dat als voornaamste aandachtspunt houdt, gebeurt de uitdrukking ervan in de vorm automatisch en vereist van jouw kant geen beraad. Probeer op de voorgrond van je gedachten te houden dat jij er alleen verantwoordelijk voor bent de Verzoening voor jezelf te aanvaarden (T2.V.5:1) en dat jij niet bepaalt of het wonder wordt uitgebreid (T16.II.1,2).
