Wat wordt precies met kleinheid bedoeld? Het staat niet in de woordenlijst. Ik heb er wel een idee van, maar zou daar toch graag bevestiging van krijgen. Als de afscheiding nooit heeft plaats gevonden, waarom nemen we onszelf nog altijd waar als afgescheiden?
Antwoord: Op één plaats in het Tekstboek zegt Jezus iets heel verbluffends over ons: ”De waarheid over jou is zo verheven dat niets wat God onwaardig is jou waardig zou zijn” (T9.VII.8:4). Diezelfde waardebepaling weerklinkt in een latere uitspraak: “God wil niet dat Zijn Zoon met minder dan alles tevreden is. Want zonder Zijn Zoon is Hij niet tevreden, en Zijn Zoon kan niet tevreden zijn met minder dan wat zijn Vader hem gegeven heeft” (T15.III.4:10-11). Kleinheid is dus alles wat God onwaardig is, wat betekent dat alles van het ego in de categorie kleinheid valt: elke soort beperking, individualiteit, versplintering of onvolmaaktheid. We kleineren onszelf en elkaar dus wanneer we over onszelf denken als lichaam – onvolledig, behoeftig, in conflict, ziek, speciaal, meerderwaardig/minderwaardig, enzovoort, enzovoort. En wanneer we in de wereld naar dingen zoeken, zegt Jezus: “Hier vraagt de Zoon van God niet te veel, maar veel te weinig. Hij zou zijn eigen identiteit en alles willen offeren om een kleine schat voor zichzelf te vinden. En dit kan hij niet doen zonder een gevoel van afzondering, verlies en eenzaamheid” (T26.VII.11:7-9; zie ook WdI.133.3).
De hele Cursus gaat er in zekere zin over ons te helpen inzien wat we onszelf hebben aangedaan door een illusoir bestaan van speciaalheid en individualiteit te verkiezen boven onze ware Identiteit, eeuwig één met Gods Liefde. Nooit zegt Jezus dat dit zondig is en straf verdient. Het is gewoon een dwaze vergissing en we moesten die geen moment langer in stand willen houden.
Er is geen antwoord op je tweede vraag dat verstandelijk bevredigend is. Het veronderstelt de werkelijkheid van de ‘wij’ die onszelf in een afzonderlijke toestand zien. Dit is compleet verbijsterend voor ons omdat ‘wij’ heel werkelijk lijken, en ‘wij’ dikwijls situaties als ‘levensbedreigend’ beschouwen – daarmee implicerend dat ons leven hier werkelijk is. Gelukkig is Een cursus in wonderen er niet op gericht dat we alles, onszelf inbegrepen, als illusoir zien. Zijn focus ligt op vergeving, toegepast op onze dagelijkse relaties en interacties: het zien van gedeelde, niet van afzonderlijke belangen, en dat niets de macht heeft om onze vrede weg te nemen. Toch kan uiteindelijk het unieke begrip vergeving in de Cursus alleen begrepen worden binnen het kader van het metafysische non-dualisme ervan. Jezus verzekert ons echter dat het ons allemaal duidelijk zal worden als we maar consequenter worden in onze keuze hem in plaats van het ego als leraar te kiezen. Ons geloof en vertrouwen in de ego-versie van de waarheid terugtrekken en dit plaatsen in Jezus’ versie van de waarheid is het enige alternatief dat altijd voor ons openstaat.
