Als ik in iemands vreugde deel over iets dat hij of zij ontvangen heeft, dacht ik tot nu toe dat dat iets ‘goeds’ is omdat ik met die persoon meeleef. Maar onlangs, toen ik met de Cursus bezig was, had ik het gevoel dat dit misschien alleen maar de illusie versterkt waarin we allemaal leven. Is dit echt werkelijk? Waarom zou ik willen dat iemand die ‘speciaal’ is voor mij een bepaalde beloning krijgt, of tot ridder wordt geslagen, enzovoort? Ik heb het gevoel dat idolen beslist voor ‘speciale relaties’ staan die ons ego soms té goed dienen als middel om op goede of slechte dingen te projecteren.
Ik weet niet goed meer welke de stem van het ego is: degene die vreugde voelt samen met die – speciale – persoon, of degene die zegt dat het allemaal niets betekent. Wat is het standpunt van de Cursus hierover? Zou de Heilige Geest me zeker kunnen bijvallen en zeggen: OK, voel vreugde en idolatrie en bewondering? Maar dan laat ik de illusie en de projectie misschien nooit los omdat die persoon dan staat voor iets dat ik zou willen doen of waarnaar ik zou willen leven? Of is het alleen maar mijn ego dat de Cursus probeert te gebruiken om me te beletten vreugde te voelen?
Antwoord: Niets in de Cursus vraagt van je dat je geen vreugde ondervindt als iemand ergens geluk mee heeft. De Cursus zegt ons in feite dat we niet alleen onze emoties moeten voelen, maar er ook aandacht aan moeten besteden, evenals aan de gedachten die ermee gepaard gaan. Op die manier worden we ons ervan bewust dat de denkgeest voor de afscheiding heeft gekozen. De gevoelens zijn er niet de oorzaak van dat je gehecht bent aan speciaalheid; ze zijn er het gevolg van. De keuze van de denkgeest voor afscheiding veroorzaakt speciaalheid die dan wordt uitgedrukt in alle emoties die we in ons leven ervaren. Aandacht schenken aan je gevoelens en er vragen over stellen, zoals jij doet, is precies wat er van je gevraagd wordt, want daarachter gaan de waarden en overtuigingen schuil die het ego in stand houden. Jezus’ richtlijn hierover is heel duidelijk: “Om deze cursus te leren dien je bereid te zijn iedere waarde die jij eropna houdt in twijfel te trekken” (T24.In.2:1).
Een andere zeer belangrijke stap in het leerproces van de Cursus is je bewust worden van de twee stemmen die van alles in de droom interpreteren waarbij ze elkaar uitsluiten. Die twee stemmen correct onderkennen, zoals jij doet, is op zich al een belangrijke verwezenlijking. Het betekent dat je inziet dat elke uiterlijke omstandigheid niets anders is dan een weerspiegeling van de keuze van de denkgeest om naar een van de twee stemmen te luisteren. Dit is het fundament van het vergevingsproces. De volgende stap is in dit licht de waarde te bepalen van de gevoelens, gedachten en oordelen die met elke situatie verbonden zijn, in plaats van je te laten misleiden door specifieke zaken. Je vervult jouw rol in de Verzoening als je bereid bent om eerlijk tegen jezelf te zijn over jouw opvatting over het krijgen van een prijs, zonder te veronderstellen wat het perspectief van de Heilige Geest zou kunnen zijn, of te denken dat je een ander gevoel zou moeten hebben. Als Jezus ons zegt: “Probeer dan ook niet de wereld te veranderen, maar kies ervoor je denken over de wereld te veranderen” (T21.In.1:7), verwijst hij niet alleen naar de planeet, maar naar de nietige wereld van onze ervaringen. Ons denken daarover veranderen betekent dat we voorbij de vorm naar de inhoud kijken (de twee stemmen). Dit stelt de denkgeest open voor de mogelijkheid om te veranderen, wat een uitnodiging is aan de Heilige Geest. Dat is al wat van ons wordt gevraagd.
In dit vergevingsproces wordt het perspectief van het ego niet volledig erkend of geloofd, waardoor het verzwakt. De interpretatie van het ego in twijfel trekken vermindert geleidelijk zijn macht over de emoties die ons leven hebben overspoeld, waardoor hun greep losser wordt. Ze worden met zachtheid veranderd door ze eenvoudig in twijfel te trekken, in plaats van te proberen ze niet te hebben. Dit zal uiteindelijk leiden tot het ware geluk dat het doel van de Cursus is. In tegenstelling tot de rollercoaster van gevoelens van het ego, is het geluk van de Heilige Geest constant, want dat is niet gebonden aan de speciaalheid van specifieke situaties of relaties. Jezus maakt voor ons het onderscheid tussen waar geluk en pseudo-geluk:
“Ongrijpbaar geluk of geluk in een zich wijzigende vorm die wisselt met tijd en plaats, is een illusie die geen betekenis heeft. Geluk moet constant zijn, omdat het wordt bereikt door het verlangen naar het inconstante op te geven. Vreugde kan niet anders dan door constante visie worden waargenomen. En constante visie kan alleen aan hen gegeven worden die constantheid wensen” (T21.VII.13:1-4).
Als we er klaar voor zijn, zal dit geluk het onze zijn. Ondertussen is de wetenschap dat het leerproces ons geleidelijk aan naar ware vreugde leidt, op zichzelf al een bron van geluk.
