Ik ben nog niet zo lang met Een cursus in wonderen bezig. Ik vraag me af of we er als student niet meer aan hebben om magie in de illusie te gebruiken om de bedreiging van het ego aan te pakken voordat we de Cursus in ons dagelijks leven proberen te integreren. Als we de magie van de psychologie gebruiken om problemen zoals zelfhaat en destructief gedrag op te lossen, en tot een situatie te komen waarin we onszelf in deze illusie volledig kunnen liefhebben en vergeven, zal het dan niet helpen om de Cursus te zien als een methode om je denken te veranderen en niet zozeer als een bron van hulp in deze illusie? Ik maak momenteel bijvoorbeeld een moeilijke periode door en kijk uit naar kleine wonderen om me hier doorheen te helpen. Maar ik begrijp volkomen dat de Cursus niet voor deze illusie bedoeld is. Daardoor voel ik me alleen en angstig (het ego). Maar als ik mezelf door middel van magie kan aanvaarden en liefhebben en vergeven, zal het gemakkelijker zijn me op een hoger doel te richten.
Antwoord: Het gebruik van magie is nooit verkeerd, en Jezus zegt ons eigenlijk dat het een wijze keuze is wanneer we zo in de greep zijn van een toestand dat we niet efficiënt kunnen omgaan met de ego-dynamiek in onze denkgeest. Hij noemt dit “…ten opzichte van lichaam en denkgeest een tussenweg […] bewandelen, waarbij aan iets van buitenaf tijdelijk genezende werking wordt toegeschreven” (T2.IV.4:6). Deze benadering wordt samengevat in een passage die we dikwijls citeren: ”De waarde van de Verzoening ligt niet in de manier waarop ze tot uitdrukking wordt gebracht. In feite zal ze, als ze waarachtig wordt benut, onvermijdelijk worden uitgedrukt op de manier die de ontvanger het meest zal helpen. Dit betekent dat een wonder, wil het zijn maximale effect sorteren, moet worden uitgedrukt in een taal die de ontvanger zonder angst kan verstaan” (T2.IV.5:1-3).
Een tussenkomt van buitenaf is dus dikwijls de zachtaardigste en meest behulpzame actie wanneer een patroon van destructief gedrag veroorzaakt wordt door een intense zelfhaat. Maar je hoeft niet per se het niveau te bereiken waarop je jezelf totaal liefhebt en vergeeft vóór je met de Cursus kunt werken en er baat bij kunt hebben. Zelfs zonder dat element van destructief gedrag hebben de meeste mensen dat niveau niet bereikt. Als dat wel zo was, zouden ze de Cursus niet nodig hebben. Jezus richt zich tot mensen die zich onderaan de ladder van de spiritualiteit bevinden, niet bovenaan. In tientallen passages wordt erop gewezen dat hij zich duidelijk bewust is van het verwrongen zelfbeeld dat we allemaal met ons meedragen. (Zie bijvoorbeeld WdI.93 en WdI.191). Het kan ook niet anders, gezien het middel waarmee wij ons bestaan hebben verworven: door volmaakte Liefde en Eenheid aan te vallen en te verwerpen.
Wanneer we ons gedrag eenmaal onder controle hebben en we in de wereld redelijk goed functioneren, kan de Cursus ons helpen door ons te leren ons op zo’n manier met onszelf en anderen te verhouden dat zelfhaat, schuld en oordeel geleidelijk verminderen, en onze dagelijkse interacties vredevoller kunnen verlopen. In die zin is de Cursus behulpzaam in de illusie. Hij helpt ons, die in de illusie geworteld zijn, op een zachtaardige manier het proces te beginnen zodat we ons er gemakkelijker aan kunnen onttrekken.
