Ik lees al vele jaren het boek The Science of Mind van Ernest Holmes en ben aangesloten bij de Church of Religious Science. Ik ben zeer benieuwd wat jouw mening is over de ideeën in dit boek, en in hoeverre ze overeenstemmen met de Cursus.
Antwoord: Hoewel er enkele overeenkomsten zijn tussen de ideeën van The Science of Mind en Een cursus in wonderen – zoals de erkenning van de macht van de denkgeest om zijn ervaring te beïnvloeden, inclusief het lichaam en de fysieke omstandigheden – zijn er ook fundamentele metafysische verschillen, die belangrijke implicaties hebben voor de manier waarop we naar de wereld en onszelf kijken. Voor Holmes is de wereld de schepping van God. Dat wekt de verwachting dat er uiteindelijk harmonie en overvloed zal zijn in de wereld, als we eenmaal beseffen hoe onze eigen gedachten ons beperken en dit tegenhouden. Over de relatie tussen God en de wereld merkt Holmes op: “Wij geloven in God, de Levende Almachtige Geest; een onvernietigbare, absolute en op zichzelf bestaande Oorzaak. Deze Ene manifesteert Zichzelf in en door de hele schepping, maar wordt niet opgenomen door Zijn schepping. Het gemanifesteerde universum is het lichaam van God” (cursivering toegevoegd). Het Werkboek van de Cursus verklaart daarentegen: “De wereld werd gemaakt als een aanval op God. Ze symboliseert angst. En wat is angst anders dan de afwezigheid van liefde? De wereld was aldus bedoeld als een plaats waar God niet binnen kon gaan en waar Zijn Zoon van Hem gescheiden kon zijn. Hier werd waarneming geboren, want kennis zou dergelijke waanzinnige gedachten niet kunnen voortbrengen” (WdII.3.2:1-5).
Wat het zelf betreft dat we denken te zijn, merkte Holmes op dat Science of the Mind gelooft “in de eeuwigheid, de onsterfelijkheid, en de continuïteit van de individuele ziel, die zich voor altijd en eeuwig uitbreidt.” De Cursus zegt over het individuele zelf: “De structuur van het ‘individuele bewuste’ is in de kern irrelevant, omdat het een begrip is dat staat voor de ‘oorspronkelijke dwaling’ of de ‘erfzonde’. De dwaling op zichzelf bestuderen leidt niet tot correctie, als je er tenminste in wilt slagen aan de dwaling voorbij te zien. En juist dit proces van voorbijzien wordt door de cursus beoogd…. Omdat de denkgeest gespleten is, lijken de Zonen van God in deze wereld gescheiden te zijn. Ook schijnen hun denkgeesten niet te zijn verbonden. In deze illusoire toestand lijkt het concept van een ‘individuele denkgeest’ betekenis te hebben” (VvTIn.1:4-6; VvT1.2:1-3).
De kern van het onderwijs van de Cursus over vergeving is gebaseerd op de werkelijkheid van God als Geest en volmaakte Eenheid, die absoluut niets te maken heeft met de wereld van afscheiding, vorm, lichamen en individuele zelven. Vergeving ziet de wereld als niets meer dan een koortsachtige droom van afscheiding, voortgekomen uit de verbeelding van het ego. We zullen als één denkgeest ontwaken uit die droom, wanneer we onszelf leren vergeven wat nooit is gebeurd.
Ernest Holmes en The Science of Mind voorzien ons van middelen om een betere, gelukkige droom van afscheiding te hebben, naarmate we leren onze gespleten denkgeest te gebruiken om overvloed in ons leven en onze relaties te manifesteren. Vanuit de zienswijze van de Cursus kunnen we echter nooit werkelijk gelukkig zijn zolang we in slaap blijven en dromen. De overvloed die ons wacht heeft niets te maken met de wereld van vorm, omdat hij een uitdrukking is van de oneindige uitbreiding van liefde in het vormloze rijk van de geest.
