Aangezien we allemaal slechts projecties van één denkgeest zijn, waarom bevrijdde de terugkeer van Jezus naar de juist-gerichte denkgeest ons dan niet allemaal? Betekent dit dat zo’n zes miljard gescheiden ego’s afzonderlijk tot de waarheid moeten komen? Betekent dat niet dat ieder ego in feite afgescheiden is, in zekere zin? Gekoppeld aan die gedachte … in aanmerking nemend dat het hele punt van dit ‘leven’ in wezen is om eraan te ontkomen, heeft het dan enige zin om kinderen te krijgen? Het lijkt dat dit alleen maar toevoegt aan de versplinterde denkgeest en het lijden. Heeft ieder nieuw leven in deze wereld de verantwoordelijkheid om zichzelf te bevrijden?
Antwoord: Je eerste vraag is er een die bij vrijwel iedereen die Een cursus in wonderen heeft opgepakt wel eens is opgekomen. Maar het is alléén een probleem omdat het kader waarbinnen we deze vraag stellen de lineaire tijd is. We zijn geprogrammeerd om alles in termen van tijd en ruimte waar te nemen, en daarom is het vrijwel onvermijdelijk dat we alles wat Jezus ons onderwijst over de denkgeest, die búiten tijd en ruimte is, verkeerd interpreteren, of helemaal niet begrijpen. De doelstelling van Jezus in de lessen die hij ons in het Werkboek geeft is ons helpen opnieuw vertrouwd te raken met onszelf als keuzemakende denkgeest, zodat we alles vanuit een behulpzamer perspectief kunnen waarnemen. Wellicht vind je het behulpzaam om ons antwoord op V#585 te lezen die dit onderwerp bespreekt. Daar word je ook verwezen naar eerdere antwoorden die betrekking hebben op de kwestie die je ter sprake brengt.
Wat betreft de zinnigheid van kinderen krijgen, zal het antwoord draaien om het doel. De beslissing kan vanuit de onjuist-gerichte denkgeest genomen worden (om afscheiding en speciaalheid te versterken), of vanuit de juist-gerichte denkgeest (om vergeving te leren in de ouder–kind relatie). We hebben uitgebreide besprekingen van dit belangrijke onderwerp gegeven in onze antwoorden op de vragen V#232 en V#411 .
