Je onderwijst dat we door vergeving niet de buitenwereld veranderen; we veranderen alleen onze waarneming. In mijn ego-ervaring is het echter zo, dat als ik het uitgangspunt achter het probleem doorheb, het probleem weg is en het zich niet meer voordoet. Als je dat verandering in waarneming noemt, dan ben ik het met je eens. Zodra ik de inhoud achter het ‘probleem’ begrijp, hoeft er niets geprojecteerd te worden. Is het juist te concluderen dat alles wat ik van het duister naar het licht breng – vergeving – zich niet meer in vorm zal ‘verbergen’, en dat daardoor het uitgangspunt of de inhoud waarvan ik me bewust ben geworden, niet meer in mijn illusoire wereld zal voorkomen?
Antwoord: Om een extreem voorbeeld te gebruiken van wat we bedoelen: als je onder de heerschappij van een onderdrukkende, wrede dictator zou leven zonder een mogelijkheid tot vertrek, dan zou je vergeving kunnen beoefenen door te beseffen dat deze dictator de vrede die in jou is niet kan wegnemen, ongeacht de hardvochtige uiterlijke beperkingen die fysiek op je van invloed zijn. Je kunt dus innerlijk in vrede verkeren, zonder naar de dictator toe kwalijke gedachten te hebben, terwijl je uiterlijke leefomstandigheden belabberd ondermaats blijven. In zo’n geval zou je waarneming veranderd zijn, in de zin dat je niet langer jouw schuld projecteert vanuit jouw denkgeest op iets buiten je, inclusief je eigen lichaam. Je hebt de duisternis van oordeel en haat naar het licht van de liefde van Jezus in je denkgeest gebracht, en dus kijk je nu naar alles door de ogen van die liefde. Alle grieven zijn op deze manier opgelost en alleen liefde blijft over. Je probleem is weg, omdat je in dit voorbeeld je ego hebt losgelaten.
Soms gebeurt het in een relatie waarin conflicten en grieven bestaan, dat wanneer de een ervoor kiest over te gaan van het ego-doel (afscheiding in stand houden) naar het doel van de Heilige Geest (gedeelde belangen zien, en aldus de afscheiding ongedaan maken), de ander ook de speciale-relatie-overeenkomst met het ego verbreekt. En dan verandert de relatie ten goede. Maar dit is niet altijd het geval en men moet er niet op rekenen dat dit gebeurt. Zoals Jezus benadrukt in Een cursus in wonderen, is onze enige verantwoordelijkheid de Verzoening voor onszelf te aanvaarden (T2.V.5:1). Wanneer we de Verzoening aanvaarden (dat de afscheiding nooit plaatsvond), is er in onze denkgeest geen schuld meer. En als er geen schuld meer is, dan is er geen noodzaak voor ontkenning en projectie als verdedigingen tegen de pijn van die schuld. Dit is de essentie van wat Jezus ons in les 79 en les 80 onderwijst – er is slechts één probleem en het is reeds opgelost (WdI.79,80). Ongeacht wat er zich buiten ons afspeelt, raakt onze innerlijke vrede nooit verstoord als we onze identificatie met het ego denksysteem eenmaal hebben losgelaten.
