Kun je alsjeblieft uitleggen wat bedoeld wordt met: “Ideeën verlaten hun bron niet” (T26.VII.4:7). In de Cursus staat vaak dat we onszelf en onze wereld schiepen, maar we lezen even vaak dat God ons schiep.
Antwoord: “Ideeën verlaten hun bron niet”(T.26.VII.4:7) is de hoeksteen van het onderwijs van de Cursus. Hierop berust elk ander principe van zijn denksysteem. Deze meest fundamentele wet over de aard van de denkgeest betekent dat niets bestaat buiten de Denkgeest van God, en daarom is de afscheiding onmogelijk. Op gelijke wijze bestaat niets buiten de denkgeest van het Zoonschap, en daarom is de wereld een illusie. De wereld en het lichaam zijn projecties van de denkgeest; in werkelijkheid bestaan ze niet. Wij zien en ervaren ze als werkelijk omdat we ervoor gekozen hebben ze te geloven - als de uitdrukking in vorm van de keuze van de denkgeest voor afscheiding. De wereld en het lichaam worden dus ‘gemaakt’ door het geloof van de denkgeest erin. Dat is wat de Cursus bedoelt als hij zegt dat wij ze gemaakt hebben of, meer specifiek, ze ‘bedacht’ hebben: “Maar wat als je inzag dat deze wereld een hallucinatie is? En wat als je werkelijk begreep dat jij haar hebt bedacht? Wat als je besefte dat degenen die erin lijken rond te lopen om te zondigen en te sterven, aan te vallen en te moorden en zichzelf te vernietigen, totaal onwerkelijk zijn? Zou je vertrouwen kunnen hebben in hetgeen je ziet, als je dit aanvaardde? En zou je het dan zien?” (T20.VIII.7:3-7)
De sleutel om de uitgangspunten en de leringen van Een cursus in wonderen te begrijpen, is je te realiseren dat de Cursus zich richt tot de denkgeest van het Zoonschap, en niet tot het individu dat zich identificeert met een lichaam. Alles verwijst steeds naar de denkgeest, juist omdát “ideeën hun bron niet verlaten”. Wanneer de Cursus verwijst naar ‘ons’ die zijn geschapen door God, wordt de Denkgeest van Zijn Zoon bedoeld, die één met Hem blijft in het huis dat hij nooit verliet. God schiep niet de individuen die wij denken te zijn. De denkgeest die gespleten is door het geloof in afscheiding, heeft zichzelf verward met het lichaam. Het doel van de Cursus is om deze identiteitsverwarring te genezen, door ons te onderwijzen dat we denkgeesten zijn met de macht om te kiezen. De genezing wordt bereikt door de praktijk van vergeving, waarbij elke ervaring gezien word als een projectie van de denkgeest. Zo wordt het principe “ideeën verlaten hun bron niet” weer werkelijk in onze ervaring, en het geloof ongedaan gemaakt dat er iets buiten de denkgeest kan bestaan. Op deze manier kiest de denkgeest ervoor zijn ware Identiteit te aanvaarden - dat wat God geschapen heeft. En hierdoor wordt zijn geloof in de hallucinatie van de wereld en het lichaam - dat wat de gespleten denkgeest gemaakt heeft - steeds zwakker.
Zie ook V#610
