We worden regelmatig gewaarschuwd voor speciaalheid, niet alleen in onszelf maar ook in anderen. Maar omdat bijna iedereen verschillend is, krijg je gradaties in gesteldheden: beter/slechter, verstandig/niet verstandig, mooi/lelijk, begaafd/niet begaafd, enzovoort. Zolang er in enige mate ergens verschil tussen is, wijst het contrast op iemands speciaalheid of op verschillen. We kunnen spirituele speciaalheid ontkennen, maar hoe kunnen we kijken naar iemands verschillen, waarvan er veel extreem zijn? Maakt iets wat we doen om onze verschillen aan te tonen, ons tot een werktuig van het ego? Bijvoorbeeld: als ik een bestseller schrijf, word ik dan als speciaal of verschillend beschouwd, en wat is het onderscheid? Is het terecht dat we dit soort verschil erkennen zonder de vergissing te begaan als speciaal te worden beschouwd. Moeten we daarom vermijden om positief onderscheid te maken?
Antwoord: De droom van afscheiding is gebaseerd op verschillen, verdeeldheid en hun steunpilaar: speciaalheid. Het bestaan op zich van het ego hangt van verschillen af, net als dat van het lichaam. Er wordt ons niet gevraagd die verschillen te vermijden, evenmin als de speciaalheid die er de basis van is, maar wel om in te zien dat daarin het denksysteem van het ego aan het werk is. Ontkennen dat ze in ons leven van belang zijn, is ontkennen dat er een klaslokaal is waarin we de lessen in vergeving dienen te leren, die uiteindelijk het geloof in verschillen ongedaan zullen maken. Zo zegt Jezus ons in het Handboek: “Wanhoop dus niet vanwege beperkingen [speciaalheid/verschillen]. Het is jouw functie om aan ze te ontkomen, maar niet om zonder ze te zijn“ (H26.4:1-2). We ontkomen aan ze door eraan voorbij te gaan, wat vereist dat we ze eerst zien voor wat ze werkelijk zijn: projecties van de schuld in de denkgeest omdat voor de afscheiding werd gekozen. Elke waarneming van verschil is dus een gelegenheid om bewust te worden van de oordelen die de schuld, verborgen in de denkgeest, weerspiegelt. Het ontkennen van verschillen, of proberen niet speciaal te zijn, begraaft de schuld dieper en houdt deze weg uit ons gewaarzijn. Hierdoor blijven we onbewust van de keuze voor het ego door de denkgeest, waardoor we ook onbewust blijven van de aanwezigheid van liefde. Dit zijn de stappen in de spiraal van ontkenning van het ego.
De stappen om het ego ongedaan te maken beginnen ermee de speciaalheid en de schuld die deze met zich meebrengt niet te ontkennen, maar nog belangrijker is het in te zien dat de denkgeest een doelbewuste keuze maakt voor het ego en zijn nakomelingen: speciaalheid en schuld. Er zijn talrijke passages in Een cursus in wonderen waar Jezus ons zegt dat ontkenning de vergissing van het denksysteem van het ego werkelijk maakt, terwijl ze geleidelijk verdwijnt wanneer je ernaar kijkt zonder ze als zondig te beoordelen. Het doel is dan ook niet om zonder verschillen of speciaalheid te zijn, of ertegen te vechten door een onjuiste waarneming van gelijkheid in de vorm af te dwingen. Veeleer is het doel in elk waargenomen verschil de afspiegeling te zien van de keuze van de denkgeest voor het ego. Dit verandert het doel van het ego om de verschillen werkelijk en belangrijk te maken in het doel van de Heilige Geest om ons te leren dat we een denkgeest hebben die keuzes maakt. Op deze manier worden de verschillen die bedoeld waren om af te scheiden, het middel om te leren dat alle verschillen dezelfde zijn omdat ze allemaal de keuze weerspiegelen die in de denkgeest is gemaakt.
Welke vorm hij ook aanneemt, de inhoud van het ego is altijd afscheiding. De inhoud van de Heilige Geest is om wat verschillend is te nemen en er hetzelfde van te maken door ons te leren dat het dezelfde bron heeft (de denkgeest) en dezelfde inhoud (het ego of de Heilige Geest). In dit opzicht is het belangrijk in gedachten te houden dat de Cursus onderscheid maakt tussen vorm en inhoud. Alles in ons leven is een afspiegeling van de keuze van de denkgeest voor het ego of voor de Heilige Geest. Bijzondere talenten kunnen door het ego worden gebruikt om te bewijzen dat afscheiding en verschillen bestaan, of door de Heilige Geest die onderwijst dat verschillende talenten (vormen) geen enkel verschil maken in onze gedeelde Identiteit als Gods ene Zoon. Jezus geeft ons het gebruik vanuit de juist-gerichte denkgeest van verschillende talenten en vermogens: “De Heilige Geest leert jou wat het ego gemaakt heeft te benutten om het tegenovergestelde te onderwijzen van wat het ego heeft ‘geleerd’. Het soort leren is al even irrelevant als het specifieke vermogen dat voor het leren werd aangewend. Het enige wat jij hoeft te doen is de moeite nemen om te leren, want de Heilige Geest heeft een eenduidig doel voor die inspanning. Als verschillende vermogens lang genoeg voor één doel worden aangewend, worden die vermogens zelf eenduidig. Dat komt doordat ze in één richting, of op één manier gekanaliseerd worden. Uiteindelijk dragen ze dus allemaal bij tot één resultaat, en zodoende wordt hun overeenkomst in plaats van hun verschillen benadrukt“ (T7.IV.3:3-8).
Als we er dus voor kiezen de gelijkheid van onze gedeelde Identiteit als Gods Zoon te leren terwijl we een speciaal talent ontwikkelen of uitoefenen, wordt het een werktuig in de handen van de Heilige Geest dat naar dat doel zal leiden. Om dus op je specifieke vraag te antwoorden: ga je gang, schrijf je bestseller, maar verzeker je ervan dat je Jezus uitnodigt om medeschrijver te zijn.
