Onlangs ben ik me ervan bewust geworden dat ik een heleboel wrok koester tegen blanken. Ik krijg zelfs het gevoel dat het te maken kan hebben met vorig levens! Iedere keer wanneer ik denk dat ik in staat ben in vrede te zijn, of te stoppen met oordelen over wat ik zie als grove ongevoeligheid of onomwonden vijandigheid, gebeurt er iets waardoor ik weer terug ben bij af. Als ik Jezus hierover vraag, is alles wat in m'n gedachten komt dat ik niet moet oordelen, maar dat ik ook niet dit soort gedrag moet ontkennen in een soort gelukzaligheid. Dan word ik echt boos, want ik heb het gevoel dat ik een hardnekkige recidivist zie zonder rechterlijk ingrijpen! Geloof het of niet, ik wil hier eindelijk van genezen. Heb je ideeën voor me?
Antwoord: Naast de uitstekende ideeën die je al hebt – niet oordelen en niet ontkennen - is er nog een laatste aanvulling: je bewust te worden van de prijs die je betaalt voor je oordelen. Dat is een belangrijk thema in Een cursus in wonderen. Wanneer je oordeelt, voel je je misschien een tijdje goed omdat jij degene bent die gelijk heeft en onschuldig is. Maar je zult niet echt in vrede zijn. De vrede van het ego is nooit blijvend, wat duidelijk maakt dat het niet de vrede van God is. Wanneer je in de verleiding komt te oordelen, of misschien zelfs merkt dat je bezig bent een mentale slachtpartij van oordelen aan te richten, kun je jezelf eraan herinneren dat je ervoor kiest je te ontdoen van Gods geschenk van eeuwige vrede, door anderen als zondig te zien. Het is zeker zo dat mensen zeer vijandige dingen kunnen doen en zeggen, maar waarom moet dat een reactie van veroordeling en woede oproepen? Dat kan alleen gebeuren als jij al de beslissing genomen had om de vrede weg te gooien die je natuurlijke erfgoed is. En dat doe je alleen wanneer je iets anders als waardevoller ziet. Als je dit proces helder krijgt, moet je jezelf gaan afvragen wat het is dat méér voor je betekent dan dat je bent zoals God jou geschapen heeft. De antwoorden zouden wel eens verhelderend kunnen zijn. En die hebben altijd te maken met het verlangen om je individualiteit in stand te houden, maar het gevoel van zonde en schuld dat daarmee geassocieerd wordt, door middel van projectie kwijt te raken.
Deze benadering is behulpzamer dan boos worden op jezelf omdat je een ‘recidivist’ bent, want boos op jezelf worden is ook een oordeel. En zoals je je realiseert, kunt je niet voorbij oordelen komen dóór te oordelen. En dus hoef je niets anders te doen dan eenvoudigweg jezelf waar te nemen wanneer je weer eens bezwijkt voor dezelfde verleiding. En vervolgens, in plaats van boos op jezelf te worden, kun je gewoon erkennen dat dit je de vrede van God kost en dat je bereid bent die prijs te betalen zodat jij gelijk hebt en je de ‘slechteriken’ kunt beschuldigen. Jezelf op die manier van anderen afscheiden leidt alleen maar tot schuld en ellende en nooit tot vrede. Maar dat maakt je alleen een Zoon van God die zich vergist, en geen zondige Zoon van God. Haat is een roep om liefde - ieders roep.
