Onlangs vertelde ik een vriend dat ik geen behoeftes heb als ik met andere mensen verkeer – ik probeer anderen alleen te geven wat zij willen. Mijn vriend zei dat ik dan niet mezelf ben. Hierdoor voelde ik me erg in de war. Ben ik niet mezelf als ik mij met niets dan respect tegenover gedachten en gevoelens van anderen gedraag? Wat is ‘mezelf’? Hoe word ik geacht me in aanwezigheid van mensen te gedragen?
Antwoord: De Cursus leert ons dat alle behoeftes die wij binnen deze wereld schijnen te hebben, in werkelijkheid onze pogingen zijn surrogaten te vinden voor dat ene waarvan wij denken dat wij dat vernietigd hebben en nooit meer terug kunnen krijgen: de vrede van God. Verder zijn wij niet de individuen die wij denken te zijn – wij zijn slechts figuren in een droom en, bij het wakker worden, zullen we ontdekken dat we nog steeds een "Eenheid die als Eén verbonden is" zijn, thuis bij onze Schepper. (T25.1.7:1)
Natuurlijk is niets van dit alles erg zinvol vanuit ons perspectief, binnen deze droom van afscheiding en individualiteit. Binnen deze droom lijken wij inderdaad veel behoeftes te hebben (waarvan lucht en water tot de meest fundamentele behoren) en het laatste wat we willen is net doen alsof wij deze niet hebben. Maar we kunnen gaan herkennen dat wij om in vrede te zijn niets van anderen nodig hebben. En we kunnen gaan inzien hoe onze identiteit, tot nu toe, in grote mate door al onze behoeftes is bepaald en ons afvragen wie wij zonder die behoeftes zouden zijn.
Het feit dat je met respect voor de gedachten en gevoelens van anderen wilt handelen is een zeer zinvol doel. Alleen jij kunt weten of je oprecht geen behoeftes hebt wanneer je samen met anderen bent, of dat je iets aan het ontkennen bent. Voor een student van de Cursus, bestaat er geen bepaalde manier waarop je ‘geacht’ wordt je in aanwezigheid van mensen te gedragen. Maar uiteindelijk kun je, als je doorgaat met naar je gedachten te kijken, met behulp van de Heilige Geest vrede gaan voelen ongeacht met wie je verkeert.
