Ik ben sinds 12 jaar een student van Een cursus in wonderen en vind dit het meest geschikte spirituele pad voor mij. Denken aan Jezus en zijn onderwijs is een deel van mijn leven geworden, een manier om mezelf bewust te vergeven en daardoor ook anderen. Ik accepteer ook dat alle pijn een vorm van niet-vergeven is: “Het is zeker zo dat alle ellende er niet slechts als niet-vergeven uitziet” (Wdl.193.4:1). Ondanks mijn voortdurende oefenen, wat me helemaal geen moeite kost, steken er allerlei pijntjes en kwaaltjes de kop op, ongeacht wat ik verder aan het doen ben. En daardoor begin ik te twijfelen aan het effect van mijn oefenen. Mijn enige keus is dan de oude vertrouwde magie, meestal een pijnstiller. Zelfs het ijverig herhalen van een werkboekles als “Ik ben niet een lichaam, ik ben vrij. Want ik blijf wat ik ben, zo schiep God mij” (Wdl.H.VI.3:3-5) terwijl ik een pijnaanval heb, lijkt niet echt te werken. Komt dat doordat er nog steeds veel onbewuste angst is, of neemt mijn ego me te pakken door me te laten geloven dat ik mijzelf meer vergeven heb dan ik in werkelijkheid gedaan heb?
Antwoord: Je doet zo je best, maar probeer ook zacht en geduldig met jezelf te zijn. Het is beter je vooruitgang niet te evalueren op basis van enige reactie of feedback die naar jouw gevoel je lichaam je geeft. Pijntjes en lichamelijke klachten onthullen altijd ongenezen gebieden in de denkgeest, en in die zin is het behulpzaam om er acht op te slaan. Maar gebruik dat niet als maatstaf om te beoordelen hoe goed je vergeeft en in hoeverre je succesvol bent of faalt in de toepassing van de Cursus.
Ja, er is nog steeds angst, en ook schuld, verborgen in je onbewuste denkgeest. En ja, het ego wil je altijd graag misleiden over je vooruitgang, maar ook over je gebrek aan vooruitgang (T18.V.1:5,6). Dat alles kun je verwachten, zolang je nog geïdentificeerd bent met het lichaam dat de naam draagt waarnaar je luistert. Want jezelf als een lichaam zien betekent dat je nog steeds gelooft dat de afscheiding werkelijkheid is. De afscheiding gaat samen met schuld en je gelooft nog steeds dat je een verdediging tegen die schuld nodig hebt, wat het doel van het lichaam is. De pijn, ogenschijnlijk in het lichaam, is bedoeld om je af te leiden van de werkelijke bron ervan, in de denkgeest. Dus het enige wat je hoeft te doen is weer bereid zijn om de verbinding met de denkgeest te maken en zien waar de oorzaak ligt: in niet-vergeven.
Blijf vooral een pijnstiller gebruiken als die behulpzaam lijkt te zijn in het verlichten van pijn. Wat geeft het dat het niet de uiteindelijke genezing is? Weet dat Jezus jou niet beoordeelt voor wat jij misschien ziet als jouw zwakheid en ontoereikendheid om volledig te vergeven. Het nemen van medicijnen is een zachtere en meer liefdevolle manier van omgaan met pijn dan jezelf ervan proberen te overtuigen dat de pijn niet werkelijk is, door woorden van de Cursus als affirmatie te gebruiken. Op die manier probeer je het ego te overschreeuwen en af te dekken wat je nog steeds over jezelf gelooft, namelijk dat je een lichaam bent. Maar het is altijd behulpzamer om eenvoudigweg in contact te komen met je overtuigingen en de reden dat je ze gelooft. Want je weet, zoals je zelf suggereert, dat het uitsluitend angst is die jou kluistert aan die overtuigingen. Door de angst te erkennen en ernaar te kijken, lever jij jouw aandeel in de genezing ervan.
Een uiteenzetting over thema’s die verwant zijn aan jouw vraag kun je vinden in V#128 .
