Sinds vijf jaar lijd ik aan een klinische depressie. Wanneer ik geen medicijnen gebruik word ik erg moe en kan ik me niet concentreren. Ik vind het moeilijk om hiermee te leven. Als ik wel medicijnen neem kan ik me beter concentreren en ben ik niet moe. Mijn vraag is: Een cursus in wonderen zegt dat we niet ons lichaam zijn. Ons lichaam is de projectie van het ego. Als er iets mis is met het lichaam heeft het ego dat veroorzaakt. Hoe kan ik mijn depressie op een spiritueel niveau te genezen zodat ik zonder medicijnen verder kan?
Antwoord: Vergeven. Dat is alles wat je hoeft te doen.
Voor het geval dit antwoord te kort lijkt, zijn een paar woorden meer misschien behulpzaam. Alles wat we hier in de wereld doen om tegemoet te komen aan onze lichamelijke beperkingen en behoeften, is wat de Cursus magie noemt (voor een verdere uiteenzetting over magie in verband met verslavingen en 12-stappen programma’s, zie V#057 ). Dat is allemaal magie omdat we het werkelijke probleem en de bron van alle symptomen, inclusief het ervaren van onszelf als een lichaam, niet aanpakken. Het werkelijke probleem is altijd uitsluitend de schuld in onze ego-denkgeest. De enige manier om dat probleem aan te pakken is door het toepassen van vergeving. Dit betekent dat we met de hulp van Jezus of de Heilige Geest leren om zonder oordelen naar de projecties van ons ego te kijken, zodat deze teruggenomen en genezen kunnen worden in de denkgeest, waaruit ze voortkomen.
Het kan zijn dat je negatieve associaties hebt met het gebruik van medicijnen tegen depressie, en dan zou je hier kunnen beginnen met jouw proces van vergeving. Tenslotte, ook eten en slapen zijn vormen van magie, die we gebruiken om om te gaan met wat we anders zouden ervaren als onplezierige of disfunctionele toestanden. Maar we vragen ons ook niet af wat we zouden moeten doen om onze honger of vermoeidheid op een spiritueel niveau te genezen zodat we niet langer hoeven te eten of slapen. En de Cursus vertelt ons dat alle illusies hetzelfde zijn: er is in werkelijkheid geen hiërarchie van illusies (T26.VII.6). Dus zou je eerst kunnen leren jezelf te vergeven voor je beperkingen. Dat wil zeggen: leren jezelf niet te veroordelen voor het feit dat je jezelf waarneemt als een lichaam, met alle behoeften die daarbij komen kijken, inclusief medicijnen nemen tegen een depressie. Jezus brengt ons zachtaardig in herinnering: “Wanhoop dus niet vanwege beperkingen. Het is jouw functie om aan ze te ontkomen, maar niet om zonder ze te zijn” (H26.4:1,2).
Liever dan te proberen een spirituele manier te vinden om zonder antidepressiva te kunnen, is het behulpzamer dat je om hulp vraagt om in contact te komen met de onderliggende schuld die de symptomen van de depressie teweegbrengen, zodat ze genezen kunnen worden. Alle symptomen zijn een signaal dat we nog steeds willen dat de afscheiding en alles wat daaruit voortvloeit werkelijk is. Maar dat verlangen vraagt een prijs, en om te beginnen kunnen we meer in contact komen met de prijs die we betalen. Dat we onszelf zien als eeuwig afgescheiden van liefde, zonder een weg terug naar huis, is de meest depressieve staat die we maar kunnen ervaren.
Maar het goede nieuws is dat de afscheiding niet werkelijk is. Als we zien wat de prijs is die het kost om in afscheiding te geloven - inclusief depressie omdat we onze huidige ‘realiteit’ als hopeloos zien - zal het verlangen naar een andere waarneming geleidelijk aan sterker worden, totdat dat het enige is wat we nog willen. Dan hebben we geleerd dat onze denkgeest de enige plaats is van werkelijke hoop. Want daar is de aanwezigheid van liefde, die altijd beschikbaar is om ons terug te leiden naar huis.
[Zie ook: V#257 ]
